ستاره سمائی: ExoPlanetSat نانوماهواره‌ای با ظرفیت 3 لیتر و ارتفاع 10 سانتی‌متر، عرض 10 سانتی‌متر و طول 30 سانتی‌متر، تقریبا به اندازه دو نان باگت چسبیده به هم است و احتمالا در سال 2012 / 1391 پرتاب خواهد شد.
به گزارش پی‌سی‌وورلد، ظاهرا این ماهواره ام.آی.تی بخشی از برنامه ماهواره‌های مکعبی است که برای اولین بار در کال‌پلی (دانشکده پلی‌تکنیک دانشگاه کالیفرنیا) آغاز شد، که به طور نمونه ماهواره‌هایی در قالب مکعب‌های 10 در 10 سانتی‌متر تولید کرد و بعد با اضافه کردن مکعب‌ها، ماهواره‌های بزرگتری در ابعاد 10 در 10 در 20 سانتی‌متر (یا مثل این مورد 10 در 10 در 30 سانتی‌متر) تولید کرد.
بر خلاف ماهواره‌های سنتی بزرگ که در آن واحد صدها یا هزاران ستاره را رصد می‌کنند، ExoPlanetSat تنها به یک ستاره خواهد نگریست. با این‌که ماهواره‌های بزرگ‌تر برای شناسایی تعدادی ستاره که پتانسیلی مشابه منظومه شمسی دارند، مناسبند، اما برای شناسایی تک‌ستاره‌هایی که واقعا شبیه منظومه شمسی باشند و احتمال وجود سیارات زمین‌مانند در آنها زیاد باشد، مناسب نیستند ( یا حداقل ماموریت اولیه‌شان چنین چیزی نبوده است).
سارا سیگر، استاد علوم نجوم و فیزیک به وب‌سایت تکنولوژی‌ریویو گفته که هدف از ساخت ExoPlanetSat، جایگزینی با فضاپیماهای بزرگ‌تر (مثل فضاپیمای کپلر ناسا) نیست بلکه برای توسعه این فضاپیماهاست.
برای شروع، گروه با استفاده از ماهواره‌های بزرگ، بانک آماری گسترده‌ای از ستارگان بالقوه را جمع می‌کند. از این همه، بهترین‌ها انتخاب می‌شوند و محققان بر روی همین ستاره‌های برگزیده متمرکز می‌شوند. بعد وقتی سیاره در حال گردشی از کنار ستاره‌ها می‌گذرد، نانوماهواره با اندازه‌گیری تغییرات درخشش ستاره، به دنبال سیارات می‌گردد. با محاسبه میزان کم‌نورشدن ستاره و استفاده از اطلاعات از پیش تعیین شده در مورد اندازه و درخشش ستاره (که از طریق روش‌های مختلفی از جمله تداخل‌سنجی نوری جمع‌آوری شده) گروه می‌تواند اندازه سیاره را محاسبه کند و با استفاده از دوره تناوب گردش به دور ستاره، فاصله سیاره تا ستاره را برآورد کند.
اما این نانوماهواره‌ها چه ویژگی خاصی دارند؟ ExoPlanetSat باید میزان روشنایی ستاره را به طور دقیق اندازه بگیرد و به گفته سیگر، در تمام طول مطالعه بر روی آن ستاره، فوتون‌های وارده باید به همان شکاف پیکسل (روی ردیاب نور) برخورد کند. اگر فضاپیما مختل شود، اندازه‌گیری‌ها غیر قابل اطمینان خواهند بود. با توجه به دقت مورد نیاز، این گروه از ارتباطات فضایی بسیار پیشرفته‌ای استفاده می‌کند که برای موازنه ردیاب شمارشگر و فضاپیما به کار گرفته خواهد شد.
ظاهرا، عمل موازنه بسیار دقیق است که چشم انسان نمی‌تواند حرکت ردیاب شمارشگر را ببیند؛ چراکه این نانوماهواره بسیار بهتر از تمام نانو‌ماهواره‌هایی است که تا پیش از این ساخته شده بود.
ارزش این نانوماهواره، وقتی به تولید انبوه برسد، فقط 600 هزار دلار خواهد بود؛ جزئیات بیشتر این خبر را می‌توانید در وب‌سایت Technology Review دنبال کنید.
53276
نظر شما