به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، اکرم سرتختی، متولد شهریور ۱۳۲۹ در شهرری، هنرمندی خودآموخته یا Naive Artist است. زنی که نقاشی را به ناگاه از ۵۰ سالگی و در پی انجام تکلیف مدرسه نوه دختری‌اش آغاز کرد اما چنان درخشید که در پایان همان سال نمایشگاهی از آثارش در گالری شیخ هادی و سپس سیحون و گالری طراحان آزاد برپا شد. با چنان شتابی جلو رفت که کمی بعد به عنوان عضو پیوسته انجمن هنرمندان نقاش ایران شناخته و بعدتر برای حضور در نمایشگاه آثارش به فرانسه و سوئیس رفت و بی آن که خود حضور داشته باشد نقاشی‌هایش روی دیوار نمایشگاهی در هلند نیز نشان داده شد. روندی که سرتختی با لحنی شیرین به بیرون آمدن حلزونی یا لاک‌پشتی از لاک خود توصیفش می‌کند و در کنارش از آرزویش می‌گوید که نمایش همه آثارش به قول خودش «به قاعده جمعیت استادیوم آزادی» در این مکان است. این روزها نمایشگاهی از آثار او در گالری ثالث تحت عنوان «دویدم و دویدم» برپاست که قصه‌های ذهن اکرم سرتختی، خط‌ها، رنگ‌ها و به تعبیر خودش «رقص قلم» اوست.
اگر اکرم سرتختی را حین کار در نمایشگاه نقاشی‌اش دیده باشید زنی را می‌بینید که با تلاشی وصف‌ناپذیر و بدون توجه به موقعیت زمانی و مکانی، کماکان نقاشی می‌کند. بی آن که غوغای جهان پیرامونش بر او که خواب و بیداری‌اش با نقاشی و رنگ پیوند خورده است اثری بگذارد. او روز و شبش نقاشی است و آرزویش نمایش دادن تمام کارهای بی‌شمارش در کنار یکدیگر و تماشا کردن‌شان است. سرتختی می‌گوید: «من در بچگی مانده‌ام و اصلا فکر نمی‌کنم که ۷۱ سالم است.۲۱ سال است نقاشی می‌کنم و آن قدر از آن امید می‌گیرم که نمی‌دانید. همیشه از دایره شروع می‌کنم. یک دایره می‌کشم و هرچند اولش نمی‌دانم چه می‌شود اما بعد می‌بینم چیز جالبی شد. من آن‌قدر دفتر نقاشی دارم که نمی‌دانید و اصلا هم نمی‌توانم نقاشی تکراری بکشم و حتی اگر موضوع یک چیز باشد، هر کدام از نقاشی‌هایم یک‌طور می‌شوند. ۲۴ ساعت شبانه‌روز نقاشی می‌کشم و دوست دارم یک روز همه‌شان را در استادیوم آزادی مطابق جمعیتی که آن‌جا هستند به نمایش بگذارم.»
متن کامل این گفت‌وگو را در اکرم سرتختی؛ از نذر قابلمه آش امام زین‌العابدین (ع) تا دعوت شدن به فرانسه و سوئیس بخوانید.
۵۸۲۵۹
نظر شما