پیشنهاد وزیر برای آموزش و پرورش

آنها اجبارا کسری شدید بودجه را با روش های غیرتثبیت شده در آموزش و پروش جبران کردند و شهید شدند و نام نیک آنها با شهادتشان باقی ماند. 
اما از یک طرف افزایش امار دانش آموزان و به تبع آن تعداد معلمین و فضای آموزشی هزینه های سالانه را بالابرد و ازسوی دیگر محدودیت های بودجه ای هیچ گاه رفع نشد و همیشه به صورت کیلویی و دیمی با نیازهای او برخورد شد و اخرسال به هر ترفندی بود یا متمم بودجه یا استقراض و چاپ اسکناس حداقل رقمی باقطره چکان به آنها دادند تا صدای معلمین و والدین در نیاید.

وزرای انتخابی عملا به تدارکاتچی تبدیل شدند و با استرس و ابهام هر کدام چند صباحی را در این وزارتخانه میهمان بودند و در حد توان قدمهایی را برداشتند هرچند که درخور نیازهای جامعه نبودولی کسریهای اعتباراتی محدودیتهای عملکردی رادیکته میکرد و درنهایت یا به نحوی ازاین وزارتخانه فرار کردند یا فراری داده شدند!! 
افکارعمومی نابهنجاری های جامعه را به حق و به ناحق به این دستگاه عریض وطویل  نسبت می دهد درحالی که تغییرات فرهنگی خانواده ها و گسترش وسایل ارتباط جمعی  و رسانه های داخلی وخارجی  تاثیرات بیشتری برتربیت افراد دارند و از طرف دیگربه علت محدودیت درآمدی نیروهای کارامد و صاحب فکر فوج فوج از آوپ فرار کردند و فقط تعداد معدودی از صاحب نظران باقی ماندند.
همراه با روند  افزایش توقعات آحاد جامعه نیز در امر تعلیم و تربیت صاحب نظر شدند.

بدنیست نگاهی به تعدد مراکز قانونگذاری هم بیندازیم از شورای عالی آموزش و پرورش گرفته که بسیاری از اعضای آن آموزش وپرورشی نیستندتا شورای انقلاب فرهنگی که عملکرد ۴۰ ساله اش در جامعه اظهر من الشمس است ولی برای آموزش وپرورش نسخه می پیچد و قانون تصویب می کند و  مجلس که حتی در تعیین روز آغاز سال تحصیلی و روش ورود به پیش دانشگاهی در نظام قبلی آموزشی دخالت کرد. همه به نحوی در برنامه های آموزش وپرورش مداخله می کنند.
به موازات آن وزیر هم در انتخاب بعضی از معاونین و پست های فرهنگی استقلال کافی ندارد و حتی از سازمانهای بیرون از آموزش و پروش در تدوین کتاب درسی مداخلاتی انجام می شود.
اضافه می شود تراژدی انتصاب یک مدیرکل استان که وزیر باید از استاندار گرفته تا نمایندگان استان و امام جمعه و دیگران راراضی کند تا از حق انتصاب خودش استفاده کند و فرد معتمدی  را به عنوان نماینده خود و دولت منصوب نماید.

تازه مشکل بعدی هم این است که به موازات تغییر دولتها و مدیران استانی نوبت مدیران شهرستانی شده و سپس  مدیران و معاونین مدارس نیز تغییر میکنند و آنها هم معلمین را تغییر می دهند و تغییرات گاهی تا مستخدم و سرایدار مدرسه ادامه می یابد. خوب اداره چنین وزارتخانه ای ژنرالی هنرمند را لازم دارد که کمیاب است و النادرکالمعدوم.

( جالب است در دولت قبلی که داعیه مدیریت جهانی داشتند در مجلس ولیمه حج یکی از اساتید دانشگاه عام و صنعت تعدادی از دوستان علم و صنعتی  که سر از وزارت علوم درآورده بودند مرا فراخواندند که بیایید شما از درون آموزش وپرورش فشار بیاورید و ما ازبیرون و وزارتین آموزشی را در هم ادغام کنیم . درحالی که اصلا بنا به همکاری با آن دولت را نداشتم ولی این جمله را گفتم که یک وزیر از عهده وزارت آموزش وپروزش  برنمی آید حالا شما میخواهید دو وزارتخانه را درهم ادغام کنید؟ بگذریم که یکی از آنها مدتی وزیر آموزش و پرورش شد و شاید از ناتوان ترین وزرای این وزارتخانه بعد از انقلاب باشد و بعدا یک سخنران و حراف را جایگزینش کردند تا حرف درمانی نماید و تا حدی هم موفق بود!)

در هر صورت با این اوصاف معمولا وزیرآموزش وپرورشی غمخوار و پرکار مورد نظر است که  شبانه روز بدود و آب درهاون بکوبد تا مشکلات روز مره را حل کند.شاید بتواند تعمیرات مدارس را تامین اعتبارکند و سرانه مدارس را تامین کند و مدارس کپری را کاهش دهد و حقوق معلمین را تامین کند...
خوب با این وصف بد نیست زیاد دنبال نیرو براز این وزارت نگردند و هرکسی دم دستشان آمد را منصوب کنند چون تا تحولات بنیادی درنگرش به آموزش وپرورش انجام نشود تغییر افراد نتیجه متفاوتی نخواهد داشت.
 شاید وزیر فعلی هم اگر ابقا شود بد نباشد انشا الله هم با دولت جدید هم کار می کند وهم باجایگاه وزیر آموزش و پرورش آشناست و هم تغییراتی اندک را اعمال خواهد کرد و...