سعید اکبری؛ سریعترین مرد ایران در المپیک و یا بهتر بگوئیم قبل از المپیک، اسیر بدشانسی شد. کرونا بد موقع سر وقت حسن تفتیان آمد. حدود 20 روز قبل از رقابت‌ها. با او درباره آن روزها، ایام المپیک و آینده اش گفت و گویی داشتیم.
حسن قبل از المپیک که کرونا گرفتی، روزهای برایت چطور گذشت؟ بحث این بود که به المپیک نروی؟
خیلی خیلی سخت بود. به من گفتند شاید نتوانی به المپیک بروی. این یک شوک روحی بزرگ برایم بود. باید در قرنطینه می‌مانم. نمی‌توانستم از اتاقم خارج شوم. البته پدر و مادرم در خانه‌ام بودند و این خیلی به من کمک کرد. دور از همه سعی کردم ذهنم را آرام کنم. نمی‌توانستم هیچ تمرینی کنم. اگر تمرین می‌کردم حالم بدتر می‌شد. دور اتاق راه می‌رفتم نفسم بالا نمی‌آمد. بیشتر برای خودم تصویرسازی می‌کردم. تصمیم گرفت چیزی ببینم که از نظر روحی برایم خوب باشد. شاید باورتان نشود سریال پایتخت را از سال 80 تا فصل آخر دیدم. حتی در توکیو هم پایتخت می‌دیدم. خیلی داستان جالبی بود. کمدی بود و طنز و حالم را بهتر کرد.
کرونای خفیف گرفته بودی یا قوی؟
سه چهار روز اول تب و برز داشتم. احساس ضعف و بی‌حالی می‌کردم. تقریبا سه چهار روز بعد حالم بهتر شد و فقط حس چشایی و بویایی نداشتم. خلاصه کرونا باعث شد دو هفته تمرین نکنم.
بعد از کرونا چند روز تمرین داشتی؟
سه روز در تهران. سه روز هم در توکیو.
خودت فکر می‌کنی اگر کرونا نمی‌گرفتی، چه اتفاقی برایت در المپیک می‌افتاد؟
دوره‌های قبل شما با رکورد 10:20 به نیمه نهایی می‌رفتید و با زیر 10 به فینال می‌رسیدید. من اگر تمرینم را منظم داشتم و رکورد خودم را می‌زدم حتی شانس فینال داشتم.
چرا اکثر دونده‌ها نمی‌توانند در المپیک حتی رکورد خود را بزنند؟
برای رکورد زدن در دوومیدانی نیاز است در ایده ال ترین شرایط باشی و برای هر ورزشکاری دلیلی دارد. برای من این بود که به هر حال مربی من در المپیک نبود. سه چهار روز قبل از مسابقات رفتم. هنوز بدنم به اختلاف ساعت و شرایط اب و هوایی عادت نکرده بود. بعضی دونده‌ها حتی سه هفته زودتر رفتند و کمپ تمرینی داشتند . اینها به همراه کرونایی که گرفتم باعث شد نتوانم رکورد خودم را بزنم.
قهرمانی دونده ایتالیایی در دو 100 متر واقعا عجیب بود. چطور ممکن بود با وجود آمریکایی‌ها او قهرمان شود؟
این بحث تخصصی است و باید ساعت‌ها درباره اش صحبت کنیم ولی هیچ کسی نمی‌تواند یک شبه قهرمان المپیک شود. نمی‌توانیم بگوئیم دونده ایتالیایی شانسی قهرمان شد. شک نکنید طلای او به خاطر سال‌ها برنامه ریزی، کار و امکانات است. اردوهای منظم زیادی داشته. خود من برای المپیک از آبان سال قبل شروع کردم. چند ماه بدون مربی در تهران بودم. بعد اردویی 40 روزه در فرانسه و قبل از عید داشتم. بعد از عید هم اردویی 70 روزه در همان کشور داشتم. قرار بود از فرانسه مستقیم به توکیو بروم ولی جور نشد و 20 روز قبل از المپیک به تهران آمدم که بدون مربی بودم. در المپیک هم مربی نداشتم.
در بازگشت به تهران کرونا گرفتی؟
خودم فکر می کنم در پرواز کرونا گرفتم چون من دقیقا قبل از سفر هم تست دادم و تستم منفی بود.
بعد از حذف تو و احسان انتقاداتی شد که چرا باید برایتان هزینه می‌شد. ندیدم در مصاحبه‌هایت در این باره صحبت کنی. شاید الان زمانش باشد نظرت را درباره این انتقادات بگویی.
به گفته خود مسئولان ورزشکارانی مثل من و احسان حدادی سرمایه‌های ورزش هستیم. اگر هزینه صرف ورزش و تمرین و اردو نشود، چه امیدی به موفقیت هست؟ زمانی پول اصراف می‌شود که یکی مثل ویلموتس را می‌آوردیم و میلیون‌ها یورو به او پول می‌دهیم و بازدهی ندارد. آنجا می‌شود انتقاد کرد نه از ورزشکاری که در این کشور به دنیا آمده، سال‌ها بدون حمایت پیشرفت کرده و الان به جایی رسیده که باید مورد حمایت باشد. یکسری‌ها حرف‌هایی می‌زنند که درست نیست. اصلا این حرف درست نیست که چون هزینه کرده ایم باید مدال بیاوریم. مگر ماشین است که پول بدهی آنطرف مدال برایت درست کند؟ خیلی از تاپ‌های دنیا در المپیک نتیجه نمی‌گیرند. جوکوویچ بعد از اینهمه قهرمانی در گرند اسلم در المپیک سوم هم نشد. در دو 100 متر دونده آمریکایی که رکورد 9 ثانیه و 77 صدم ثانیه را زده بود، به فینال نرسید. فکر کنم اگر ما در حد آنها خراب می کردیم، دارمان می‌زدند. در المپیک هزار و یک اتفاق ممکن است بیفتد. 10 جا رفتیم موفق شدیم، یک جا نشد. در کل من از عملکردم در توکیو راضی هستم و اینجا باید از همه کسانیکه حمایت کردن تشکر کنم مخصوصا کمیته ملی المپیک و فدراسیون دوومیدانی که تمام تلاششان را برای آمادگی ورزشکاران انجام دادند
یکی از اتفاقات جنجالی این دوره، تخته استارت‌ها بود و حذف شدن چند دونده به نام.
این تخته‌ها سنسور فشار دارد. اگر شما زودتر از 10 صدم ثانیه بعد از شلیک تپانچه حرکت کنید، خطاست. طبق بررسی‌ها سرعت عکس العمل دونده ها بعد از شلیک بین 12 تا 16 صدم ثانیه است. برای خود من 14 صدم ثانیه بوده. شما اگر زیر 10 صدم حرکت کنید، حذفید. اتفاقا یکی از بدشانسی‌های من دقیقا حذف خط کناری‌ام بود. او خطا کرد و باعث شد کارت قرمز بگیرد. من یکجورهایی از دور مسابقه خارج شدم. شما وقتی یک دسته کنار هم هستید، رقابت می‌کنید و زمانبندی دستتان است. لحظه آخر ممکن است بیشار یا کمتر فشار بیاورید. منتهی من تنها در یک طرف بودم و این باعث شد تا به اصطلاع دو و میدانی کاران از مسابقه خارج شوم. من فقط دو صدم ثانیه کم آوردم. اگر آن اتفاق نمی افتد به احتمال زیاد صعود می کردم.
در این دوره که تکنولوژی فوق العاده بود، نکته متفاوتی هم وجود داشت.
بله. مثلا پشت شماره‌های ما gps زده بودند. سرعت سنج داشت. نشان می‌داد شما کی به اوج رسیده اید. اطلاعات و دیتای جالبی به همه ورزشکاران می دادند.
و سوال آخر درباره آینده است.
من تازه اول راه هستم. می‌توانم دو المپیک دیگر تجربه کنم. سال آینده هم رقابت‌های بازی های آسیایی را داریم. مسابقات قهرمانی داخل سالن و فضای باز آسیا و جهان هم هست. تازه آمده ام تا مسابقه بدهم.
252 252
نظر شما