به گزارش خبرآنلاین، اوباما وقتی به عنوان اولین رییس جمهور سیاه پوست آمریکا انتخاب شد بسیاری از گروه‌ها و احزاب عدالت خواه در آمریکا همگی بر این نظر اتفاق داشتند که دیگر عصر نژادپرستی و رنگ پرستی در این کشور به پایان رسیده است ولی بعد از گذشت سه سال از آن زمان شاهد هزاران نفر تظاهرکننده سیاه پوست در شهرهای بزرگ این کشور هستیم.
تظاهرات چند هفته پیش سیاه پوستان آمریکایی در اعتراض به تبعیض نژادی و بی‌عدالتی‌های اجتماعی، یکی دیگر از نشانه‌های هزاران مورد نقض حقوق افراد در کشوری است که خود را پرچم دار دفاع از حقوق بشر و مبارزه با تبعیض نژادی می‌داند.
سیاهپوستان آمریکا در اعتراض به ناعدالتی‌های اجتماعی، اقتصادی، اشتغال، بهداشت، مسکن، آموزش و... در جامعه سیاه پوستان دست به اعتراض گسترده زدند. شرکت کنندگان در این اعتراض، خواهان رفع تبعیض نژادی و تحقق سیاست تغییر از سوی دولت اوباما شدند. به گفته آنان این دولت تاکنون در حل مشکلات سیاهان موفق نبوده است. این در حالی است که نرخ بیکاری میان نوجوانان سیاه پوست آمریکایی ۵۰ درصد عنوان شده است. شواهد نشان می‌دهد که تعداد کمتری از سیاهان می‌توانند پلیس شوند و تنها تعداد کمی از آن‌ها می‌توانند به درجات عالی برسند. برای نمونه در ایالت سینسیاتی، سیاهان ۴۳ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهند اما از هزار نیروی پلیس این شهر تنها ۲۵۰ نفر از میان آن‌ها انتخاب شده‌اند. این قضیه در تمامی بخش‌های جامعه به همین صورت است.
تعداد سیاهان محروم از خدمات درمانی دو برابر سفیدپوستان است. تنها حدود ۱۷ درصد از سیاهان می‌توانند تحصیلات عالیه را تمام کنند که این آمار برای سفیدپوستان ۲۸درصد است.
سیاهان برای کارهای یدی و کم ارج اجتماعی، بیشتر از بقیه به کار گرفته می‌شوند. میانگین درآمد هر خانوار سفیدپوست ۳۶۶. ۴۴ دلار در سال ۱۹۹۹ بود و این رقم برای هر خانوار سیاه پوست ۲۵ هزار دلار بود. مکان‌های مسکونی سیاهان و مهاجران آمریکای لاتین مناطقی بیرون از شهر و در حلبی آباد‌ها است و عمدتاً محل دفن زباله و ضایعات می‌باشد. در سال ۱۹۹۴ الیس کاس یکی از سیاه پوستان طبقه متوسط آمریکا که سال‌ها در معتبر‌ترین روزنامه‌های این کشور کار کرده است در نوشته‌های شخصی خود به عنوان یک آفریقایی آمریکایی شورشی مسالمت آمیز را آغاز کرد که حالا بعد از ۱۷ سال نوشته و تحقیقاتش درباره وضعیت سیاه پوستان در تظاهرات عمومی در خیابان‌ها ظاهر شده است. در سلسله مقالات و یادداشت‌های شخصی با عنوان «شورشی در طبقه ممتاز» وی نتیجه تحقیقات سالیان متعدد خود را اینگونه می‌نویسد که طبقه متوسط سیاه پوستان جامعه آمریکا به یکی از خوش بین‌ترین گروههای اجتماعی در آمریکا تبدیل شده‌اند و این امر نه به این خاطر است که وضعیت معیشت و جایگاه اجتماعی آن‌ها بهبود پیدا کرده است.
وی در گفتگو با نیل کانن، خبرنگار رادیو ملی آمریکا درباره نتایج تحقیقات خود که در کتابی با عنوان «پایان خشم» جمع آوری شده، می‌گوید: «افزایش خوش بینی سیاه پوستان آمریکا در این سال‌ها به هیچ وجه به پایان وضعیت نژادپرستی در این کشور ربطی ندارد. هیچ سیاه پوستی که من با او صحبت می‌کنم اعتقادی به فرصت‌های یکسان در جامعه آمریکا ندارد.»
کاس تحقیقات خود را در دو حوزه متفاوت در دانشگاه هاروارد روی دانشجویان سیاه پوست و دانش آموزان سیاه پوست در مدارس پیش دبستانی متمرکز کرد که نتایج اولیه خود را درباره وضعیت تحصیلی این افراد در یک جمله خلاصه می‌کند که برای یادگیری بهتر و پیشرفت دانش آموزان و دانشجویان سیاه پوست تنها آسمان یک محدوده و مرز محسوب می‌شود. در سالهای گذشته والدین سیاه پوست هنوز هم به بچه‌های محصل و دانشجوی خود نصحیت می‌کنند که برای کسب موفقیت نصف همکلاسی‌های سفید خود باید دو برابر آن‌ها تلاش کنند ولی حالا وضعیت تغییر کرده است آن‌ها مثل همکلاسی‌های سفیدپوست خود به مدارج عالی تحصیلی می‌رسند ولی متاسفانه نمی‌توانند در مدارج عالی دولتی کار کنند ولی این امر باعث نشده آن‌ها ناامید شوند. وی اعتقاد دارد دانشگاه و تحصیل تنها دلخوشی جوانان سیاه پوست شده است.
در نظرسنجی که در کتاب نیز آورده شده است حدود ۹۰ درصد از سیاه پوستان در محیط کار از یک سقف شیشه‌ای یا به عبارت بهتر یک مشکل و مانع نادیده‌ای حرف می‌زنند که آن‌ها را از پیشرفت در کارشان منع می‌کند. آن‌ها می‌گویند همه در سر کار با ما خوب هستند ولی این دوستی در موقعی دوام دارد که ما ادعای ترفیع و پیشرفت نداشته باشیم. ظاهراً نیرویی نادیده در محیطهای کاری وجود دارد که برای سیاه پوستان به طور ظاهری احترام قائل است ولی برای آن‌ها درجه بالا‌تر نه...
ان پی آر/ ۳۱ می/ ترجمه محمد حسنلو
۶۰۶۰
نظر شما