در همان روز انتشار، جناب آقای عسکری، معاون سیاسی دفتر رئیس‌جمهور در تماسی صمیمانه گفت آقای رئیسی متن یادداشت را خوانده‌اند و گفته‌اند دراین‌خصوص موضع‌گیری کرده‌اند و خبر آن در سایت ریاست‌جمهوری وجود دارد.
دقایقی بعد خبر را در روی سایت یادشده دیدم. در پایان جلسه هیئت دولت، آقای رئیسی به‌صورت گذرا بدون هیچ اشاره‌ای به اسائه ادب یا توهین و بدون نام بردن از آیت‌الله صافی، صرفاً مراجع عظام تقلید را خیرخواه مسئولان کشور دانسته بودند.
با این خبر سایت ریاست‌جمهوری سهو خودم را در روزنامه مزبور جبران کردم و بر این تأکید ورزیدم که البته سخنان رئیس‌جمهور ناکافی است.
دیروز که خبر تماس تلفنی جناب آقای رئیسی با این مرجع محترم تقلید منتشر شد احساس کردم جناب آقای رئیس‌جمهور نیز موضع قبلی خود را ناکافی دانسته و درصدد جبران آن برآمده است.
بابت این کار باید از آقای رئیسی تقدیر کرد هرچند به گمانم اگر بدون فوت وقت همزمان با موضع‌گیری دو قوه دیگر صورت گرفته بود، تأثیر بیشتری داشت.
بااین‌حال، هنوز یک پرسش اساسی باقی مانده که صرف‌نظر از دلجویی، آیا آقای رئیسی با موضع حضرت آیت‌الله صافی‌گلپایگانی که قهر بودن با کشورهای مختلف را به زیان مردم می‌داند چقدر همراه است؟ آیا اساساً آن را قبول دارد؟ اگر جواب مثبت است چه دستورکاری برای اجرای آن دارد. و اگر جواب منفی است، راهکار جایگزین چیست؟ آیا همچنان باید به قهر ادامه داد؟
نظر شما