مثل یک کنایه نامتعارف کوئنی

کوئن ها همین یکی را تجربه نکرده بودند؛ ژانر وسترن آنهم از نوع کلاسیکش. برادران کوئن  پس از  فیلم های متفاوتی که در گونه های  مختلف سینمایی تجربه کردند، این بار به بازسازی یک فیلم کلاسیک دست زدند. "شهامت واقعی" را هنری هاتاوی درسال  1967  با بازی جان وین و براساس یک ناول ساخته بود.
معمولا از برادران کوئن وفیلم هایشان، توقع اتفاقات متفاوت و غافلگیر کننده داریم پراز نکات غریب  و کنایه های نامتعارف، هجو، مفاهیمی ساده که به شکلی عجیب با پیچیدگی همراه می شوند و تلفیق هنرمندانه ژانرهای گوناگون و.... اما در "شهامت" از این خبرها نیست. یک فیلم سرراست و کلاسیک سرگرم کننده می بینیم که که جذابیتش را مدیون رعایت قواعد ژانر است. و عجبا که همین فیلم، پرفروشترین فیلم کارنامه کوئن ها شده است.
 دختری نو جوان اما با اراده - متی با بازی هیلی استنفیلد -  به تگزاس می آید تا قاتل پدرش - تام چنی با بازی جاش برولین - را پیدا کند و انتقامش را ازاو بگیرد. او به کمک یک کلانتر مسن و همیشه مست اما پاکباخته -  روستر کاگبرن با بازی جف بریجز - نیاز دارد تا به هدفش برسد. 
"شهامت" مثل غالب وسترن های کلاسیک، یک قهرمان تنها و خسته دارد که تیرش خطا نمی رود و خیلی هم با هوش است، یک سری بدمن خبیث که کشتن، برایشان از آب خوردن ساده تر است و شخصیت های دیگری که  محرک این تعقیب و گریزند؛ متی - دخترک -  و یک رنجر تگزاسی  با بازی مت دیمن.
در نهایت هم دوئل  خونینی در می گیرد که به پیروزی جبهه خیر می انجامد و جبهه شر به تمامی نابود می شودو قهرمان تنها نیز، فروتنانه و معماگونه ناپدید می شود و همان طور که حضورش راز آلود بود مقصدش هم نامعلوم است.
با تعاریف و سابقه ای که از سینمای برادران کوئن - این پست مدرن های مستقل-  داریم، می شود گفت که "شهامت" یک فیلم کوئنی نیست اما ساخت این فیلم، آن هم در این برهه زمانی  که به نظر می رسید ژانر وسترن به پایان راه خود رسیده، فراموش شده ودیگر در مقابل فیلم های  سه بعدی عظیم، جذابیتی ندارد، خودش یک کنایه نامتعارف کوئنی است!