۰ نفر
۸ شهریور ۱۳۸۸ - ۰۸:۰۳

چهل دانشجوی برگزیده از سراسر جهان همراه با بزرگان علم و فناوری جهان، دانشگاهی تکینه را راه‌اندازی کرده‌اند تا روند پیشرفت فناوری‌های جدید را در آینده بشناسند

مجید جویا: در یک کلاس، دانشجویان مشغول تشریح طرح‌هایشان برای یک اقدام ابتکاری هستند که می‌تواند در عرض ده سال زندگی یک میلیارد نفر را متحول کند. معمولا طرح‌های دانشجویی از این دست مملو از اشکالات، پیش‌فرض‌های خوش‌بینانه و اهداف غیر واقعی هستند.

ولی در دانشگاه سینگیولاریتی (تکینگی)، وضعیت کمی متفاوت است. یک پروژه گروهی در آن، که هدفش ایجاد یک جنبش اشتراک خودرو و ارائه خدمات حمل و نقل برای توده عظیمی از طبقه متوسط است، کمتر از دو هفته پیش آغاز شد ولی تاکنون توانسته یک جایزه برنده شود و علاقه شرکت‌های سرمایه‌گذاری روی ایده‌های نو را به خود جلب کند.

دلیل آن این است که دانشگاه سینگیولاریتی یک موسسه علمی معمولی نیست، و دانشجویان آن هم از جمله اکثریت رویاپرداز با انگیزه‌های خوب نیستند. این دانشگاه توسط ری کرزویل، آینده‌نگر برجسته و نویسنده کتاب «تکینگی نزدیک است»؛ پیتر دیاماندیس، رئیس و مدیر اجرایی جایزه ایکس پرایز، و سلیم اسماعیل از مدیران سابق یاهو بنیان نهاده شده است. در دوره‌های نه هفته‌ای آن به فناوری‌های نوینی مانند زیست‌فناوری و بیوانفورماتیک، فناوری نانو، هوش مصنوعی و محاسبات روبوتیک و شناختی پرداخته می‌شود که به طور نمایی در حال رشد هستند. به‌علاوه، 40 دانشجوی این برنامه روی تحقیقات آینده و پیش‌بینی، و اقتصاد و کارافرینی تمرکز می‌کنند.

آنهایی که برای این دوره‌ها انتخاب می‌شوند، واقعا برترین‌ها در بین همگنان خود هستند. از همه اینها گذشته ، آنها به استادان فوق‌العاده‌ای دسترسی دائم دارند؛ نوابغی مانند جرج اسموت، استاد دانشگاه برکلی کالیفرنیا و برنده جایزه نوبل فیزیک در سال 2006؛ دان کامن، مدیر انستیتوی محیط زیست برکلی و عضو پانل بین‌الدولی گروه تغییرات آب و هوا که در سال 2007 به طور اشتراکی با ال گور برنده جایزه نوبل صلح شد؛ وینت سرف، پدر اینترنت؛ استفانی لانگهوف، دانشمند ارشد مرکز ایمز ناسا و جمعی دیگر از بزرگان علم و فناوری.

دانشجویان نخبه

به گفته آقای اسماعیل، مدیر برنامه، کلاس تابستانه دانشگاه سینگیولاریتی که افتتاحیه این دانشگاه هم محسوب می‌شود، از 40 دانشجو تشکیل شده که از میان بیش از 1200 داوطلب از سراسر جهان انتخاب شده‌اند. به گفته اسماعیل سه حوزه اصلی در انتخاب این افراد وجود داشت: دانشجویانی که کارنامه علمی درخشانی دارند و یا کسانی که در حوزه تخصصی خود بهترین هستند، آنهایی که مهارت‌های رهبری و کارآفرینی از خود نشان داده‌اند، و کسانی که به مقولات جهانی علاقه‌مندند.

البته باید این را هم اضافه کرد که این دوره مجانی نیست. هر دانشجو برای یک دوره چند ماهه باید شهریه‌ای برابر 25هزار دلار پرداخت کنند! البته این را هم باید گفت که اکثر این 40 نفر توانسته‌اند دست‌کم از یک کمک هزینه بهره‌مند شوند.

نتیجه؟ کلاسی از دکترها، مشاوران نخست‌وزیران کشورهای مختلف، مدیرعامل‌ها، و بنیان گذاران موفق فعالیت‌های جدید. این فقط کمی از آنها را شامل می‌شود.

چهل دانشجو به چهار گروه تقسیم شده‌اند. آنها سه هفته وقت داشتند تا بتواند پروژه‌ای تعریف کنند که بتواند در عرض ده سال آینده، بر زندگی یک میلیارد نفر تاثیر بگذارد. ارائه‌ای که به آن اشاره شد، توسط گروهی انجام شده بود که خود را GEttaround نامیده بودند و هدف خود را ایجاد یک سیستم اشتراک خودرو جدید تعریف کرده بودند که بتواند مالکان خودرو را ترغیب کند تا خودرو‌های خودرا به اعضا اجاره بدهند. به این ترتیب مردم می‌توانند در جاهای خیلی بیشتری و با صرف زمان و طی فاصله کمتری، به این خدمات دسترسی داشته باشند و بنابراین، اجاره خودرو برای رانندگی‌های کوتاه آسان‌تر خواهد بود نسبت به حالا که شرکت‌هایی مانند زیپ‌کار در جاهای معینی حضور دارند،. در نهایت، ایده این است که این برنامه به کشورهای در حال توسعه در سراسر جهان، گسترش یابد و به کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای در جریان این فرایند منجر شود (با کاهش تعداد کل خودرو‌های مورد نیاز).

در قلب طرح گت‌اروند، یک کاربری آی‌فون قرار داشت که مکان خودرو‌های در دسترس را مشخص می‌کرد و سپس، هنگامی که به خودرو نزدیک می‌شدید، از طریق یک کیت ارزان قیمت که روی خودرو نصب می‌شود، خود به خود آن را روشن کند.

این کاربری توانست جایزه «بهترین کاربری پول‌ساز آی‌فون» را در گردهمایی اخیر آی‌فون در سانی‌ویل کالیفرنیا ببرد و به اتکای آن، اعضای گروه گفتند که توانسته‌اند سرمایه‌گذارانی را که به سرمایه‌گذاری رو ی این طرح علاقه‌مند باشند شناسایی کنند و علاقه دارند که این پروژه را بعد از اتمام دوره خود در دانشگاه سینگیولاریتی به یک تجارت واقعی تبدیل کنند.

دانشجویان چه می‌گویند؟
این گروه از دانشجویان، ترکیب جالبی از انسان‌های متمایز و ناهمگونند. از جمع 40 دانشجوی این دوره، تقریبا نیمی از آنها از کشورهای دیگر هستند و 35 درصد آنها نیز زن هستند. میانگین سنی نیز 31 سال است.

از دید یکی از آنها از با ارزش‌ترین جنبه‌های برنامه، این است که از ابتدا به دانشجویان نشان داده می‌شود که چگونه حوزه‌های مختلفی که در اینجا آموزش داده می‌شوند به هم مرتبطند، یا دست کم، می‌توانند در عمل با هم تقاطع داشته باشند. او اشاره کرد که پیش از این هیچ گاه نمی‌دانست که چطور ممکن است که تحقیقات کسانی که در حوزه محاسبات کوانتوم کار می‌کنند، به حوزه سلامت عمومی مربوط شود، یا حوزه‌هایی مانند زیست شناسی محاسباتی، محاسبات کوانتوم و پروتئین‌ها با هم تقاطع داشته باشند.

این همگرایی‌ها چه نتایجی در بر خواهند داشت؟ این که پزشکان می‌توانند درمان‌های جدیدی برای بیماران خاص طرح کنند، «توانایی جدیدی که ما هیچ گاه پیش از این نداشتیم».

ولی به گفته او این در آینده نزدیک روی نخواهد داد. تمرکز اصلی دانشگاه بر این است که به دانشجویان بیاموزد که چگونه نظم‌های مختلفی را که آموخته‌اند، در آینده نزدیک به هم نزدیک‌تر می‌شوند و چگونه می‌توانند این فناوری‌های در حال رشد را به تجارت‌های واقعی تبدیل کنند.

دانشجویی دیگر برای رفتن به سینگیولاریتی، به این نتیجه رسیده بود که آشنایی با این همکلاسی‌های با توانایی‌های خاص و غول‌های صنعتی و سرمایه‌گذارانی که در اینجا ملاقات می‌کنند، می‌تواند به او در پیشرفت در راه‌اندازی تجارت‌های با فناوری بالا کمک کند. او همچنین کنجکاو شده بود که ببیند که چگونه فناوری‌های مختلف در اینجا به طور مرتبط با هم آموخته می‌شوند. ولی این دوره آن‌قدرها هم راحت نیست، تا جایی که این کارافرین جوان سختی آن را؛ دست‌کم برای هفته‌های اولیه کلاس؛ به نوشیدن آب از لوله آتش‌نشانی تشبیه می‌کند.

عین این تشبیه را یکی دیگر از دانشجویان که پزشک و مدیرعامل یک شرکت علوم زیستی است نیز به کار می‌برد. او هم یکی از مهم‌ترین نکات را در تمرکز برنامه بر این می‌داند که به دانشجویان می‌آموزد «در مورد این که شتاب نمایی این فناوری‌های نوظهور به کدام سو است و در کجا آنها با هم تلاقی می‌کنند فکر کنند».

از دید او با ارزش‌ترین بخش این برنامه این است که به آنها کمک می‌کند که آینده نزدیک را مجسم کنند، و به سوی جایی خیز بردارند که بهترین بهره را از موقعیت‌ها ببرند. به عبارت دیگر، آنها خواهند توانست تشخیص دهند که فناوری‌های جدید به کدام سمت خواهند رفت و به آنجا بروند تا اولین کسی باشند که از موقعیت همگرایی این فناوری‌ها بهره می‌برد.

برای آقای اسماعیل، این دوره افتتاحیه دانشگاه سینگیولاریتی بهترین حالت برای نشان دادن این بود که وقتی که این همه استعداد جوان را در کنار بهترین اساتید جهان که در سیلیکون‌ولی یافت می‌شوند قرار دهید، چه چیزی ممکن است رخ دهد. به عقیده او این برنامه «به طرز شگفت انگیزی خوب» بود و بارقه‌های نبوغی که در ارائه‌ها دید، واقعا او را تحت تاثیر قرار داد.

برای مثال، یاداوری کرد که در جریان بحثی در مورد کارافرینی، یک دانشجو نام یک دامنه را ثبت کرد، چند کلمه تبلیغاتی پر کاربرد در گوگل را در توضیح آن قرار داد، و در همان جلسه کلاس توانست از آن به سود واقعی برسد.

سال آینده، تعداد دانشجویان دوره از 40 نفر به 120 نفر خواهد رسید، و به این ترتیب بر تعداد شرکت‌ها و ایده‌هایی که از دل این دوره‌ها ظهور می‌کنند نیز افزوده خواهد شد. ولی به رغم این‌که کلاس‌ها بزرگ‌تر می‌شوند، باز هم همه نمی‌توانند در این دوره‌ها شرکت کنند. آقای اسماعیل با توجه به این نکته می‌گوید که برنامه در صدد یافتن راهی است برای این که بتواند محتوای برنامه‌ها را در همه جهان به اشتراک بگذارد. یکی از احتمالات این است که مقالات و بحث‌ها به طور مجانی روی اینترنت قرار گیرند. البته در حال حاضر، این دوره‌ها خصوصی است و برای دانشجویان حاضر در آن، تجربه‌ای ارزشمند محسوب می‌شود. آنها به خوبی می‌دانند که توانسته‌اند به چیزی که می‌تواند یکی از اختصاصی‌ترین باشگاه‌های فناوری در جهان باشد راه بیابند، جایی که قطعا در کسب و کار آنها تاثیر خود را نشان خواهد داد.

به گفته یکی از آنها: «خلاقیت، جمع کردن و کنار هم چیدن بلوک‌های تولیدی مختلف برای ایجاد چیزی جدید و توانمند است. من هیچ‌گاه پیش از این، در جایی که این همه بلوک برای کار کردن و ساختن چیزهای جدید وجود داشته باشد، نبوده‌ام».

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 15835

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
1 + 12 =