دولت روحانی ابتدا و به سرعت آن را حذف کرد ولی هنگامی که در سال ۱۳۹۶ و ۱۳۹۷ با مساله تحریم ترامپ مواجه شد، ترسید و دوباره ارز چند نرخی را پذیرفت. ترس او از حملات اصولگرایان جدی بود. همچنانکه در سال ۱۳۹۸ و در جریان بنزین این ترس بجا، واقعیت کریه خود را نشان داد.
چند نرخی بودن ارز تقریبا مثل چند نرخی بودن سوخت است. انجام آن در ابتدا به نظر ساده است ولی به مرور زمان شکاف میان دو نرخ بیشتر می‌شود و در نهایت به جایی می‌رسد که تحمل‌پذیر نیست. ادامه آن همانقدر خطرناک است که حذف آن. کاری که در ابتدا کم‌هزینه بود، در ادامه پرهزینه می‌شود.قیمت بنزین هم همین طور است. زمانی لیتری ۱۰۰ تومان بود ولی آزاد آن ۳۰۰ تومان بود. هنگامی که شکاف زیاد شد، همان دولت مجبور به اصلاح شد.
این مساله بیش از اینکه ناشی از این دولت و آن دولت باشد، ناشی از کلیت امر سیاسی در ایران است و فقط در دوره محدود اصلاحات حل شد و هیچ دولت دیگری جرات این کار را نداشته است و ندارد.
بنزین و انرژی هم با همین سرنوشت مواجه است. امکان ادامه سیاست کنونی وجود ندارد، ولی تبعات آن می‌تواند مثل سال ۱۳۹۸ باشد. البته الان با سال ۱۳۹۸ فرق می‌کند، چون مخالفانِ بی‌مسوولیتی مثل این گروه قدرت‌طلب وجود ندارد که هیزم اعتراضات را شعله‌ور کنند. در هر حال باید گفت که مساله ارز دو نرخی بیش از اینکه محصول دولت روحانی باشد، در همه دولت‌ها بوده و این پوست موز دایمی و ساختاری است و همچنان کشور را قربانی خود می‌کند.
23302
نظر شما