استقلالِ مجیدی یکی از بهترین استقلال های دهه اخیر در لیگ برتر فوتبال است و مهم ترین خصیصه این تیم، دفاع بتنی بود که گاهی اجازه نفس کشیدن به مهاجمان حریف را نمی داد. خط دفاعی که حتی با رفتن یزدانی و مرادمند هم به روند خوب خود ادامه داد و در نهایت آن ها با ۱۰ گل خورده بهترین خط دفاع لیگ شدند و حسینی هم با ۱۸ کلین شیت رکورددار گل نخوردن در تاریخ لیگ شد.
اما یکی از عیوب استقلال قناعت بیش از اندازه بود! شاگردان فرهاد مجیدی با تکیه بر دفاع مستحکم خود هیچ گاه تیم هجومی نبودند و با زدن یک گل به پیروزی خفیف تکیه می کردند. استقلال ۹ برد از ۱۹ برد خود را با نتیجه یک بر صفر کسب کرد و چند بازی را هم با تفاضل یک گل به سود خود به پایان رساند. البته بازی های نظیر فولاد، گل گهر و شهرخودرو بوده که شاگردان مجیدی تفاضل ۳+ را ثبت کردند.
یکی از نکات مهم در بازی های این فصل استقلال را می توان هوشیاری و ذکاوت و شاید بدبیانه تر ترس از دست دادن رکوردها دانست. استقلال حتی بعد از قهرمانی که نه فشاری را حس می کرد و نه استرسی برای از دست دادن صدر هیچ گاه به فکر بازی پرگل نیفتاد و حتی بعد از قطعی شدن قهرمانی اش در هفته ۲۸ مقابل آلومینیوم که هوادارانش جشن قهرمانی گرفته بودند به تساوی بدون گل مقابل مهمان رضایت داد. بازی پایانی مقابل نفت مسجد سلیمان نیز به همین شکل بود و استقلال و مجیدی نسبت به جشن پرگل بی اعتنا بودند تا اینگونه از خطر شکست و از دست رفتن رکوردها فرار کنند.
نمی توان به این شیوه بازی خرده گرفت چرا که استقلال در این فصل مزد نظم و هوشیاری خود را گرفت و این قهرمانی بدون شکست و تاریخی به نام این تیم در دوره مجیدی ثبت شده و حتی ممکن سه یا چهار سال دیگر هیچ کسی یاد شیوه بازی استقلال در این فصل نباشد و باید اعتراف کرد که استقلال بهترین تیم لیگ ایران بود و به حقش هم رسید اما آن چه که کاملا به چشم آمد اینکه برخلاف ادعای مجیدی و بازیکنانش درباره مهم نبودن رکوردها، این عناوین بسیار مورد توجه بود تا جایی که کادرفنی در بعضی از بازی ها که فرصت را برای برد مناسب نمی دیدند به تساوی رضایت دادند تا صفرشان یک نشود!
251 251
نظر شما