شعرهایی که در زمان افشاریه، زندیه و قاجاریه کنار گذاشته شدند

این شاعر در گفتگو با خبرآنلاین با تایید مهجوریت سبک هندی در دوره‌های از تاریخ ادبیات ایران متذکر شد:« آن‌ها که تاریخ ادبیات ایران را نوشتند چون از مخالفان این سبک غیرمدرسی و فخیم و عمدتا از گروندگان به سبک خراسانی بودند، شعرهای سبک هندی را به عنوان انحرافی در شعر متین فارسی، از ادبیات ما حذفش می​کنند.»

او  ادامه داد: «البته شاعران سبک هندی هم با شعر جدی مدرسی مخالف بودند. مثلا صائب تبریزی در شعرهایش گاه اشکالات دستوری و زبانی دارد. به او ایراد که می‌گیرند می‌گوید" خبر ز زنده دلی نیست اهل مدرسه را، که دل بسان مگس در کتاب میمیرد". شاعر اگر کتاب بخواند مثل مگس لای کتاب می‌میرد. یعنی کتاب خواندن و مدرسه رفتن را مثل عنصری می‌دانستند که ذوق را خفه می​کند. اینها دو جریان فکری و زیباشناسی متفاوت و مختلف بودند. صائب می​گوید: «نزاکت آن قدر دارد که هنگام خرامیدن/ توان از پشت پایش دید نقش روی قالی را". این "نزاکت" را خودش ساخته است و منظور ادب و نزاکت نیست، بلکه آن را از معنای نازک بودن گرفته است. این نزد شاعران فخیم سرا، گناه کبیره است. که البته این موضوع به کارشان لطمه هم زد.»

او یکی از شاعران بسیار خوب این سبک را «طالب آملی» دانست و درباره او گفت: «او آن‌قدر خود را در ادبیات کوچه و بازار رها کرده بود که گاه این عامیانه بودن زباش آدم را اذیت می‌کند.»

متن کامل گفت و گو با شمس لنگرودی را می​توانید اینجا بخوانید.

57244