بیست و چهار سال از فقدان آندره تارکوفسکی می گذرد و هنوز سینمای معناگرا و شاعرانه مدیون آثار اوست. از بین سینماگرانی که قصد داشتند جا پای تارکوفسکی فقید بگذارند به احتمال قریب به یقین فقط الکساندر سوکوروف توانسته با ساخت آثاری تقریبا شبیه به کارهای تارکوفسکی به حق نماینده ی شایسته او در این نوع سینما نام بگیرد.
فیلم فاوست ساخته سوکوروف که وفاداری خاصی به نمایشنامه ی گوته دارد ؛چهارمین اثر موضوعی اوست و از هر نظر بهترین و کاملترین فیلم این فیلمساز 60 ساله هم هست. فیلم او امروز موفق شد شیر طلایی ونیز 68 را با شایستگی و پس از پشت سر گذاشتن آثار شاخصی مانند خدای کشتار ؛ یک شیوه خطرناک و زندگی بدون اصول اخلاقی به ترتیب ساخته های رومن پولانسکی ، دیوید کراننبرگ و جانی تو را بدست بیاورد .
ایراد اساسی به فیلم های سوکوروف همواره تکیه بیش از حد او به المان های تاریک بوده است . برخورداری از فضاهای تلخ و تارو سرد و تیره بودن مضمون عمده آثار او به ویژه آثار موضوعی اش ؛ اگرچه ایرادی کاملا وارد است اما با این حال هرگز نمیتوان زیرساخت های پر از سادگی و صفا و صلح و آرامش را در داستان هایش ندیده گرفت. روندی که باعث شده فیلم های سوکوروف بیش از سایر کارگردانان روسی شاعرانه شده و به کارهای آندره تارکوفسکی قرابت فزاینده ای نشان دهد.
پیش از این سوکوروف در ساخت فیلم های موضوعی اش یعنی مولوخ (1999)، تائوروس (2000) و خورشید (2004)به ترتیب پای آدولف هیتلر ، لنین و هیروهیتو را به پرده نقره ای کشانیده بود و حالا با ساخت فاوست به نظر می رسد در این نوع خاص از سینما تمامی حرف هایش را زده است. این را هم اضافه کنم که سوکوروف این شانس را داشت که از ابتدای دهه 70 با تارکوفسکی کار کند و حتی در حین ساخت فیلم آئینه ( 1974) در کنار این کارگردان فقید باشد.
نماهایی از فیلم فاوست ساخته الکساندر سوکوروف
نظر شما