برای چندمین بار رفتاری از سوی دستگاه دیپلماسی کشور به رهبری محمود احمدینژاد صورت پذیرفته که نه با نظریه رئالیسم تهاجمی و نه با ذهنیت تاریخی ملت ایران همخوانی ندارد. امسال نیز به مانند سالهای قبل جاسوسانی این بار از نوع آمریکایی و نه انگلیسی با گذاردن وثیقه آزاد شده اند. شاید این رفتار دولت را بسیاری بر اساس نظریان گوناگون ازجمله نظریه رئالیسم تدافعی تبیین کنند اما نکته ای که نباید مورد غفلت قرار گیرد آنست که بهره مندی از نظریه تنها با داشتن شناختی تاریخی می تواند مثمر ثمر واقع گردد که در این نمونه شناخت تاریخی ملت ایران حکم به رفتاری تدافعی در برابر دولت ایالات متحده را صادر نمی کند.
باتوجه به صحبتهایی که جاسوسان آزاد شده به محض ورود به خاک کشورشان انجام داده اند می توان گفت که؛ تکرار رفتارهای اینچنینی که شاید تحت تاثیر بده بستانهای پشت پرده است در بلند مدت به نفع ملت و منافع ملی نخواهد بود و تنها سنتی که باقی خواهد گذاشت آنستکه وثیقه برای جاسوس آنهم از نوع آمریکایی و انگلیسی آب رفته زجوی را هیچگاه باز نخواهد گرداند و تنها جمهوری اسلامی را به موضع ضعف خواهد کشاند.
2917
نظر شما