به مرگ ریال بگیرند، به تبش راضی می شویم؟

اواخر اردیبهشت ماه گذشته بود که قیمت دلار از یکهزار و 200 تومان فراتر رفت. در میانه های خرداد ماه، به یکهزار و 250 تومان که رسید، دیگر همه از شوک قیمتی در بازار ارز سخن می گفتند تا این که قیمت ها با ورود بانک مرکزی به قائله قدری کاهش یافت ولی هیچ گاه دیگر به یکهزار و 113 تومان اول سال نرسید. اما برخی رسانه ها با تیترهایی که برای اخبار خود انتخاب کردند، چیزی در حد مدال کارآمدی را به رییس کل بانک مرکزی اهدا کردند. چون که توانسته نرخ دلار را حسب وعده ای که داده بود وادار به سقوط کند.(آن هم در بازار انحصاری ارز)

هنوز چهار ماه از آن روزها نگذشته که باز، برخی رسانه ها از این که دلار یکهزار و 210 تومان شده، اصرار دارند که مردم باید خوشحالی کنند. چون که رییس کل توانمند بانک مرکزی توانسته حسب وعده ای که داده است، نرخ دلار را از یکهزار و 302 تومان چند روز پیش، وارد یک روند کاهشی پرشتاب کند.

ما مخاطبان برخی رسانه ها هم به همین سرعت و سادگی، فراموش می کنیم و به خاطر قیمت چهارماه پیش که سخت نگرانمان کرده بود، امروز خوشحالی می کنیم.

تا زمانی که این گونه است، چرا نباید دولت و رییس کلی پیدا شود که هر چندماه یکبار به مرگ ریال بگیرد تا به تب آن راضی که سهل است، خوشحال شویم؟ لابد می دانند که تبعات این سیاست را هم به همین راحتی فراموش می کنیم. آن هم در شرایطی که دیگر کسی سخن از معایب بازار دو نرخی شده ارز و رانت های بی حساب آن به زبان نمی آورد.