واکنش روزنامه جوان به خداحافظی هنگامه قاضیانی با بازیگری: بهروز وثوقی هم که رفت، برای سینما اتفاقی نیفتاد

برای پاسخ به این سوال بررسی چند نکته اهمیت زیادی دارد. اول آنکه سینمای ایران قبل از این بازیگران بوده و بعد از آنها هم خواهد بود. این سینماست که به این چهره‌ها هویت و اعتبار می‌بخشد و آنها به خودی خود اعتباری به سینما اضافه نخواهند کرد.
دوم اینکه تجربه تاریخی سینمای ایران نشان داده، هیچ وقت، خداحافظی، کناره‌گیری یا رفتن بازیگران مشهور نتوانسته آسیبی به سینمای ایران بزند. بزرگترین گواه برای این گزاره تاریخی به اوایل انقلاب و کنار گذاشتن بازیگران معروف فیلمفارسی‌ها برمی‌گردد.
بازیگران فیلمفارسی‌ها قبل از انقلاب، ستاره‌های بی چون و چرای سینما بودند و بسیاری از تماشاگران به عشق دیدن آنها به سینما می‌رفتند. محمدعلی فردین و بهروز وثوقی مشهورترین بازیگرانی بودند که با پیروزی انقلاب دیگر جایی در سینمای ایران پیدا نکردند. بسیاری تصور می‌کردند در نبود آنها، هنر هفتم در ایران لطمه خواهد دید و دچار خسران خواهد شد.
گذشت زمان خیلی زود خلاف این موضوع را ثابت کرد. سینمای نوپای انقلابی زودتر از چیزی که همه فکر می‌کردند مسیر خودش را پیدا کرد. سینمای پس از انقلاب در ایران با کنار گذاشتن بازیگران فیلمفارسی‌ها، با ورود چهره‌های تازه نفس در مسیر جدی‌تر قدم برداشت.
می‌توان گفت هنر هفتم با رفتن بازیگرانی مثل وثوقی نه تنها آسیب ندید بلکه از سلطه و سیطره یک تفکر واحد فاصله گرفت و اندیشه‌های نو و تازه توانستند در آن نفس بکشند. خسرو شکیبایی،‌ اکبر عبدی، پرویز پرستویی و شهاب حسینی نمونه‌ای از بازیگرانی هستند که در سینمای پس از انقلاب درخشیدند و حتی در جشنواره‌های مهم جهانی نیز دیده شدند. همچنین بازیگران بزرگ دیگری مثل عزت‌الله انتظامی، داود رشیدی، جمشید مشایخی، علی نصیریان، محمدعلی کشاورز و دیگر بازیگران مطرح، تازه در سینمای پس از انقلاب شکوفا شدند و ایفاگر بهترین نقش‌هایشان در سینما بودند.
سینمای ایران بزرگتر از هر نامی است. با رفتن بسیاری از چهره‌های مشهور، بازیگران تازه نفس دیگری وارد این هنر خواهند شد و جایگاه خودشان را پیدا خواهند کرد. بازیگران نیز مثل هر شغل و حرفه دیگری، زمانی برای بازنشستگی و خداحافظی دارند و کناره‌گیری بازیگران هیچ چیز عجیبی نیست.
در چرخش روزگار، بازیگران نیز مثل دیگر اقشار جامعه می‌آیند و می‌روند و هیچ جای نگرانی ندارد. مهم این است که آنها چه چیزی از خودشان به یادگار بگذارند و مردم آنها را با چه چیزی به یاد بیاورند.