ترمیناتور به اروپا برگشت/آرنولد: شاید یک روز باشگاه های بدنسازی بیشتر از رستوران ها شوند

مریم جلالی / آرنولد شوارتزنگر. اولین چیزی که با شنیدن آن به ذهن خطور می کند، فیلم های اکشن و بزن بزن پر هیجان است؛ و از همه بیش تر ، ترمیناتور. آرنولد که دیگر فرماندار کالیفرنیا نیست، این روزها به اروپا سفر کرده؛ رسما موزه ای را که به نام خودش در اتریش تاسیس شده، افتتاح کرده و قصد دارد مسابقات پرورش اندام خودش را برای اولین بار در خارج از آمریکا، در اروپا برگزار کند. او سری هم به روزنامه اسپانیایی «مارکا» زده و به سوالات خبرنگاران آن پاسخ داده است.

بارها بازی او را در لیکرز دیده ام. به خصوص در فینال ها. او بازیکن بزرگی است.

من در اتریش به دنیا آمده ام به همین خاطر هم فوتبال را دوست دارم. فوتبال اسپانیا را هم دنبال می کنم. واقعا آدم را تحت تأثیر قرار می دهد.

بله. چند روز پیش در «تال»، شهر زادگاهم و در خانه ای که در آن بزرگ شده ام، موزه ای برای من افتتاح کردند. در این موزه به هر سه جنبه مختلف زندگی ام یعنی ورزش، سینما و سیاست، پرداخته شده است. از دستگاه هایی که برای بدن سازی استفاده می کردم تا اولین میز کاریم به عنوان فرماندار و همین طور اشیایی که به برخی از فیلم هایم مربوط می شود، مثل فیلم نامه و مثلا لباس هایم در ترمیناتور، در این موزه به معرض نمایش گذاشته شده است.

*به نظر می رسد، دوباره بازیگری را از سر گرفته اید. در حال حاضر کاری در دست دارید؟

بازی در یک فیلم را شروع کرده ام. در این سفر 4 روز به بلغارستان می روم تا در کنار سیلوستر استالونه، «گوشت های دم توپ 2» را بازی کنیم. بعد از آن هم برای بازی در فیلم دیگری به نام «ایستگاه آخر» به مکزیک خواهم رفت.  اما به طور کل در این سفر اروپایی قصد دارم بیشتر تمرکزم را روی موزه و همین طور اولین دوره مسابقات «آرنولد کلاسیک» در خارج از آمریکا بگذارم.

*از « آرنولد کلاسیک» گفتید، چرا این مسابقات این قدر در دنیای «فیتنس» و «زیبایی اندام» مهم هستند؟

من و دیگر همکارانم در این رویداد همیشه به دنبال این بوده ایم که تمرینات فیتنس، سلامتی و همین طور مسابقات زیبایی اندام را برای همه دنیا، از مرد و زن گرفته تا حتی آن هایی که با معلولیت روبرو هستند، ترویج دهیم. به اعتقاد ما، فیتنس برای همه است و به جنس و شرایط فیزیکی هم هیچ ربطی ندارد. یک روش زندگی است. یک بخشش رقابت است و بخش دیگرش هم سلامت و وضعیت خوب بدنی. اساس کار ما در این مسابقات همین است.

می خواستیم آن را برای اولین بار در اروپا برگزار کنیم. «رافائل سانتونخا» دوست عزیزم و همین طور یکی از مهره های اصلی در این مسابقات است که برای این ورزش در اسپانیا و همین طور کشورهای دیگر کارهای زیادی کرده. او توانست ترتیب این کار را بدهد. این رویداد هر ساله در شهر «کلمبوس» ایالت «اوهایو» ی آمریکا برگزار می شد و وقتی به برگزاری اش در اروپا فکر کردیم، اولین گزینه ای که به ذهنمان رسید، رافائل و اسپانیا بود. برای این که این رویداد به همین روش ادامه پیدا کند، همه تلاشمان را خواهیم کرد.

خیلی مهم است که مردم بدانند که استفاده از این ورزش الان گسترش یافته است. مثلا در ارتش از تمرینات فیتنس برای روی فرم و آماده نگه داشتن سربازها استفاده می شود. در بیمارستان ها هم در کار توانبخشی از آن بهره می گیرند. در حال حاضر همه مدارس، دانشگاه ها، ادارات و حتی هتل ها هم سالن هایی دارند که در آن این ورزش ها را تمرین می کنند. شاید یک روز بیاید که در شهرها بیشتر از رستوران، باشگاه بدن سازی ببینیم.

آدم هیچوقت نمی فهمد چرا و چطور عاشق چیزی یا کسی می شود. وقتی این کار را شروع کردم، فهمیدم استعداد و توانایی اش را دارم. عضلاتم خیلی سریع رشد می کردند و فرم می گرفتند و وقتی در 20 سالگی اولین قهرمانی را بدست آوردم، فهمیدم مسئولیت سنگینی روی دوشم است، چون دیگر به الگویی برای بسیاری از مردم و به ویژه بچه ها و همین طور به چهره ای برای تبلیغ این ورزش تبدیل شده بودم.  پس از آن هم که به دنیای بازیگری راه پیدا کردم و بعد هم که وارد کار سیاست شدم. اما همیشه در کنار همه کارهایم، همیشه به مدارس سر زده و برای کودکان حرف زده ام و نصیحتشان کرده ام.

پایان دادن به استفاده از این مواد، همیشه یکی از بزرگ ترین چالش ها در ورزش بوده و بعضی وقت ها هم کار به ناامیدی کشیده. اما مهم این است که مایوس نشویم. ما باید به نام ورزش زیبایی اندام وفادار بمانیم؛ زیبایی اندام یعنی ساختن بدن، نه از بین بردن آن.

*شما معنای «زیبایی اندام » را در دهه 70 تغییر دادید. چه زمانی فهمیدید که کارتان به شهرت و موفقیت رسیده است؟

من برای خودم هدفی داشتم و این هدف هر چه پیش می رفتم، بزرگ تر و بزرگ تر می شد. اما قبل از هر چیز می خواستم بهترین باشم، قهرمان باشم و همه ذهن و جسمم را هم صرف این خواسته کردم. همه چیز به طور تدریجی و با گذشت زمان پیش رفت و اوضاع بهتر و بهتر شد و حالا که به عقب نگاه می کنم، به خاطر چیزهایی که بدست آورده ام احساس غرور می کنم.

هر روز. امروز صبح هم کمی ایروبیک تمرین کرده ام و بعد از ظهر هم می خواهم کمی ورزش سنگین انجام بدهم. مهم ترین چیز این است که بدن همیشه هماهنگی و تعادل داشته باشد. و بزرگ ترین هدف ما در رقابت های «آرنولد کلاسیک» هم ترویج همین موضوع است.