وضو گرفتم و به قصد سالن اجتماعات بعثه –هتل- به سمت آسانسور رفتم که یکی از همراهان پرسید اگر نماز می ری بیا!
با خودم درگیر بودم که نکند آنچه نوشته ام حق نباشد. به هر حال قسی القلب شدن که شاخ و دم ندارد و آدمی که بعد از 17 روز حال خوشی نداشته در دیاری که سالها آرزویش را داشته باید یک مرگش زده باشد. به طبقه مثبت یک رسیدیم و راهی که تا به حال نرفته بودیم را از چند راهرو گذشتیم. سوار به آسانسور دیگر به سمت پارکینگ.
*کجا می ریم؟
- بیا! مگه نمی خوای نماز بخوانی؟
اگر الان به سمت مسجد النبی می رفتم به نماز نمی رسیدم و موجب وهن خودم و مذهبم می شدم. مگر می شد به آن هزاران نفر در صحن مسجد الحرام توضیح دهم که بنده حج بذلی آمده ام و در عوض آن باید کار کنم و اگرنه، مفت جای هزاران پیرزن و پیرمرد مستطیع و از استطاعت افتاده را غصب کرده ام.
همسفر ریسه ای از چراغ در وسط کوچه ای نشانم داد. یاد حسینیه کربلایی ها افتادم در نیمه شعبان و آن چراغ های سرخ که شب عاشورا هم همان ها روشن می شد.
حسینیه بود آنجا.
چهار پله را بالا رفتیم. کفش ها را کندیم و به پیش. دالانی کوچک به پله هایی منتهی می شد و به سمت زیرزمینی سرازیر شدیم و صدای السلام علیکم و رحمه الله و برکاته به استقبالمان آمد. به سلام آخر نماز رسیده بودیم. مهر تربت ، این خاک فشرده پاک اینجا ارزشش مشخص می شود.
ستونی بزرگ صف سوم را شکسته بود و امام جماعت دیده نمی شد. فرادا نماز مغرب را خواندم و قصد کردم مغرب تمام شد، نماز تحیت را هم بخوانم.
ولی اینجا مگر مسجد بود؟ هیچ چیزی که بر سر درش ننوشته بودند؛ مثل مسجد شیعیان در باغ مرحوم العمری.
این هم از ترفندهای برادران معزز و مکرم وهابی است که راه فرار می گذارند برای زیر ساطور نگاه داشتن دست شیعیان. اسم مسجد به مسجد شیعیان نمی گذارند بگذارند تا هر وقت رغبت کردند و میلشان کشید همان بلایی را بیاورند که سر مساجد شیعیان در بحرین آوردند.
نیم ساعت قبل از نماز نوشته ام غُر گونه بود و از زاویه هایی در کوچه پس کوچه های مدینه نوشته بودم و حالا در یکی از همین زاویه ها رو به قبله نشسته بودم.
به فدای تو پیامبر رحمت که به دقیقه نرسید نشانم دادی چنین جایی را در شهرت.
/2727
نظر شما