نگاهی به موسیقی پیکولو؛ از شوبرت تا فروزن

آن‌هایی که با کودک سر و کار داشته‌اند می‌دانند که یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست. آهنگسازی برای سینمای کودک در ایران قدمتی به اندازه اسم‌های نابی مثل محمدرضا علیقلی، ناصر چشم‌آذر و بهرام دهقانیار دارد. نام‌هایی که نامشان گره خورده است به خاطرات کودکی همه ما. از «خواهران غریب» گرفته تا «خونه مادربزرگه»، از «الو الو من جوجوام» تا «دزد عروسک‌ها». از «گلنار» و «کلاه قرمزی» گرفته تا «گربه آوازه خوان». اینها اسم‌هایی هستند که تنها شنیدن نام فیلم‌هایشان هم ملودی‌های ناب قطعاتشان را به یاد می‌آورد.

موسیقی‌های سینمای کودک به راحتی می‌توانند گام‌هایی فراتر از موسیقی بردارند، آنقدر جلو بروند که خاطرات تصویری با موسیقی همراه شوند و دیالوگ‌ها با موسیقی روی زبان جاری شوند. این خاصیت موسیقی کودک است. با این وجود اگر خاطرتان باشد در همان دهه‌های ۶۰ و ۷۰ که انبوهی از بهترین‌ و ماندگارترین قطعات موسیقی کودک در سینما و تلویزیون ایران ساخته شد، بودند آثاری که روی ملودی صرفا مانور نمی‌دادند و موسیقی در جهانشان حضوری نامحسوس‌ اما تاثیرگذار داشته است. «قصه‌های مجید» را یادتان بیاید یا «کار و اندیشه» را. موسیقی داشتند، موسیقی‌هایشان را هم یادمان مانده اما نه از آن جنسی که با آواز بشود خواندش. حالا پیکولو که این روزها میهمان خانه‌های کودکان ایرانی است نیز بخش‌های پررنگی را به موسیقی اختصاص داده است. موسیقی پیکولو را پوریا حیدری ساخته. پوریا حیدری آهنگسازی فیلم های سینمایی مختلفی همچون «دوخواهر»، «کیش و مات»، «تو و من»، «آتیش بازی»، و... بوده است اما او را با داوری برنامه استعدادیابی «شب کوک» شاید بهتر بشود به یاد آورد.