به خصوص آنکه دقیقا یک روز قبل از برگزاری نشست، اعلام برگزاری رفراندوم از سوی ژرژ پاپاندرئو، نخست وزیر یونان، اختلالات زیادی در بازارهای بورس اروپا و حتی برنامه های گفتگوی سران کشورهای گروه 20 به وجود آورد. اما تهدید یونان به خروج از ناحیه یورو با زبان قاطع و تهدید آمیز سارکوزی و مرکل سبب شد تا هم برگزاری رفراندوم در این کشور منتفی شود و هم پاپاندرئو با خوش شانسی تمام از پارلمان کشورش رأی اعتماد بگیرد.
اما با این حال، ششمین نشست جی 20 نتیجه و تصمیم مثبتی را در شرایط بحرانی فعلی به همراه نداشت. رییس جمهور فرانسه و رییس دوره ای گروه 20 در حالی جامۀ نجات اروپا را بر تن کرده بود که تنها شش ماه به انتخابات ریاست جمهوری در این کشور زمان باقی است و این در حالی است که او شانس زیادی برای پیروزی در انتخابات آتی ریاست جمهوری ندارد.
زمانی که سارکوزی ریاست گروه جی 20 را در ابتدای سال جاری میلادی در دست گرفت، بلندپروازی های زیادی از جمله تغییر سیستم پولی جهان، سر و سامان دادن به بازارهای مواد خام و همچنین مبارزه با نوسانات خرید و فروش محصولات کشاورزی و سوخت در سر داشت و همواره در طول این مدت امید داشت که به همۀ آرزوهای خود جامۀ عمل بپوشاند. اما بیانیه پایانی نشست جی 20 عملا از شعارها و اعلام مواضع رسمی رهبران جهان فراتر نرفت و حتی برخی از کشورها از جمله چین به شدت از وضعیت بحرانی موجود اعلام نگرانی کردند.
در بیانیۀ پایانی، چندین راهکار برای حل بحران اقتصاد جهانی ارائه شد. اختصاص چند درصد مالیات به معاملات یکی از این موارد بود. این راهکار که توسط پاریس و برلین ارائه شد، با استقبال چندانی از سوی سایر اعضا روبرو نشد و تنها چند کشور حمایت خود را از آن اعلام کردند.
دوم اینکه کشورهای حاضر به تناسب میزان و توان خود ابتکار عمل را برای مدیریت بحران جهانی در دست خواهند گرفت. آلمان، چین، کره جنوبی، اندونزی، برزیل، استرالیا و کانادا در کنار کمک به بازارهای جهانی با سرمایه گذاری بیشتر در بخش داخلی باید به تقاضاهای داخلی توجه بیشتری داشته باشند.
ایالات متحده آمریکا نیز باید زمینه های بیشتری برای ایجاد اشتغال فراهم آورد. ژاپن نیز باید تا 4 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به امر بازسازی اختصاص دهد. کشورهای توسعه یافته بدهکار از جمله ایالات متحده آمریکا و فرانسه نیز متعهد شدند با بازبینی در بودجه های خود، تمهیدات بیشتری برای بخش عمومی در نظر گیرند.
تزریق نقدینگی به صندوق بین المللی پول از دیگر راهکارهای درنظر گرفته شده برای نجات اروپا بود. این انتظار وجود دارد که این کمک از سوی کشورهایی همچون چین، نروژ و ژاپن باشد. اما هنوز جزئیاتی از این مسئله منتشر نشده است.
همۀ راهکارهای ارائه شده در قالب بیانیه منتشر و بر اجرای آن تأکید شد اما اینکه تا چه میزان این تصمیمات به عرصۀ عمل درآید، باید منتظر آینده بود. شاید به تنها واقعیتی که می توان مطمئن بود اینست که آرزوهای سارکوزی برای تغییر سیستم پولی و مالی جهان نقش بر آب شد و بیانیۀ منتشر شده نیز حامل تصمیم مهمی برای تغییرات مثبت نبود.
لوموند/ 4نوامبر 2011
ترجمه: زهرا خدایی
/26331
نظر شما