عادت های عجیب و غریب نویسندگان معروف

ویکتور هوگو وسواس عجیبی روی موهایش داشت. او آن‌قدر مواظب موهایش بود که به او گیر می‌داد ندکه چرا موهایت را عروسکی شانه می‌کنی؟ او روزی دو بار می‌رفت آرایشگاه و قیچی می‌انداخت به موهایش. البته موهایش کوتاه نبودها.

بالزاک عشق جمع کردن لوازم عتیقه داشت. او کلی پول می‌داد و لوازم گران‌قیمت می‌خرید، بعد اسمش را روی آنها ضرب می‌کرد اما از آنجایی که آدم ولخرجی بود، بعد همین ظرف و ظروف نقره می‌فروخت.

کافکا وسواس عجیبی در مورد اشیای پرنده داشت. مدام می‌ترسید که چیزی بخورد توی سرش. در نتیجه کلاه ایمنی را اختراع کرد.

چارلز دیکنز، نویسنده مشهور رمان «الیور تویست» عادت داشت پیش از نوشتن به همه جای خانه سرکشی کند. بعد مجسمه کارد مخصوص پاره کردن کاغذش را بارها روی میز جابه‌جا می‌کرد. ادعا می‌کرد اگر این لوازم سرجایشان نباشد، نمی‌تواند بنویسد. اما جالب‌تر این‌که، او پیش از آن شروع به نوشتن کند،‌دست‌هایش را بارها و بارها می‌شست. مثلاً خدمتکارش می‌گوید او یک بار 37 بار پشت‌سر هم دست‌هایش را شست.

ساموئل جکسون عادت داشت هیچوقت پاهایش را لای درزهای موزاییک‌ها و کاشی‌ها نمی‌گذاشت. باید حتماً‌ روی کاشی‌ها راه می‌رفت. وقتی هم توی خیابان بود، حتماً تیرهای برق را لمس می‌کرد.

مارک تواین عادت داشت در رختخواب بنویسد. بزرگ‌ترین شاعر ما چنین می‌کرد، اما وقتی از خانه می‌رفت جایی، مدام حواسش به در خانه‌اش بود. بارها پیش می‌آمد که برگردد و قفل در خانه را دوباره چک کند. می‌گفت به بیمه‌های خدماتی هم هیچ اطمینانی ندارد،‌ چون ممکن است به جای دست‌نوشته‌هایش به او یک دفترچه نو و تازه بدهند.

چخوف تجربه و شناخت نزدیک را ترجیح می‌داد. او در 30 سالگی به هنگ‌کنگ، سیلان، سنگاپور، استانبول و هند رفته بود و پس از این سفرها هنوز استراحت نکرده از وین، ونیز، رم،‌ ناپل، مونت کارلو و پاریس دیدن کرد. او با همان انرژی همیشگی، شادی‌ها را وصف می‌کرد و به گردش به در دنیا می‌پرداخت.

تولستوی پس از نوشتن طرحی مختصر با مرکب، کارش را تایپ می‌کرد. او از مداد متنفر، اما عاشق خودنویس بود، آن‌گونه اعتراف کرده که حتی حاضر بوده دست به سرقت خودنویس بزند. تولستوی در تمام زندگی عادت داشت اگر در خلال کار به مشکلی برخورد کرد. به نوعی بازی یک نفره بپردازد. مثلاً عاشق شطرنج بود.

همینگوی همچنین گفته است که بهترین آثارش را در قایق نوشته؛ زیرا در قایق مزاحمی نداشته و اگر نتواند بنویسد عذر و بهانه‌ای ندارد.

جان اشتاین یکی از عادت‌های نوشتن خود را پیپ کشیدن موقع نوشتن و استفاده از نوع مخصوصی از مداد ذکر می‌کند.

1717