به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، تربیت فرزند یا فرزندپروری به‌معنای ایجاد زمینه‌های رشد فرزند، به‌منظور برخورداری او از اخلاق نیکوی دینی و دنیوی است. تربیت فرزند بسیار مورد توجه روایات اسلامی است. در روایات اهل‌بیت(ع)، برای تربیت فرزند، سه دوره هفت‌ساله از زمان تولد تا ۲۱ سالگی در نظر گرفته شده که هر دوره شرایط و آداب خاصی دارد.
پرهیز از تنبیه و توهین، بخشیدن کرامت نفس، رعایت اعتدال و عدالت برخی از اصول تربیتی فرزندان است که در روایات به آن اشاره شده است. همچنین مواردی چون توجه به مراحل مختلف رشد، آموزش فرزندان، شرایط شیردهی، محبت به فرزندان و دقت در انتخاب همسر، از موضوعات پرتکرار در روایات تربیت فرزند است. طبق آموزه‌های اسلامی، علاوه بر رفتار والدین، ویژگی‌های وراثتی نیز در تربیت فرزند دخیل است.
تربیت فرزند از نگاه اندیشمندان اسلامی نیز مورد توجه بوده است. خواجه نصیرالدین طوسی، حکیم و متکلم شیعه، برای تربیت فرزند به روش‌های چون کشف طبیعت و استعداد فرزند، ملکه‌ساختن معارف از راه تکرار و تذکر مداوم، مؤاخذه در صورت امتناع از وظایف دینی و انجام افعال زشت و ضررزدن به دیگران و عادت‌دادن به سختی‌ها اشاره می‌کند. ابن‌سینا نیز تأکید می‌کند که هریک از فرزندان را باید به فراخور استعداد خاصش بار آورد و به هیچ وجه نباید چیزی را بر همه، به‌یکسان تحمیل کرد؛ زیرا این کار به معنای نادیده‌انگاشتن تفاوت‌های سرشتی است که در نهایت به تباهی خواهد کشید.
تربیت فرزند در روایات اسلامی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. طبق روایات اسلامی، پدر و مادر مسئولیت تربیت فرزندان را برعهده دارند. امام علی(ع) در توضیح آیه ۶ سوره تحریم، مسئله تربیت فرزندان را به عنوان یکی از مسئولیت‌های مؤمنان برای نجات از آتش مطرح کرده است. در منابع شیعی، همان‌گونه که پدر و مادر عامل ایجاد جسم فرزند خود هستند، تربیت آنان نیز خاستگاه رفتار فرزند دانسته شده است.
امام سجاد(ع) نیز در رساله حقوق خود، بخشی را به حق فرزند اختصاص داده و در آن به مسئولیت والدین در قبال تربیت الهی فرزند با عمل و آموزش اشاره کرده و سرنوشت فرزند را در گروی نوع تربیت پدر و مادر می‌داند.
/منبع: ویکی شیعه
نظر شما