۲- «سوگِ ساری هاشمی» فریاد خاموش مردمی است که هر روز باید شاهد هزینه سازی یک روحانی، یک امام جمعه، یک نماینده مجلس، یک نظامی، یک روزنامه و یک دولت سایه برای کشور باشند!. معنای «سوگِ ساری هاشمی» برای خیلی ها فقط طرح یک سوال ساده است که خاک کردن «هاشمی و سازندگی» چه سودی برای کشور به ارمغان آورد؟. آیا از دی ماه سال ۹۵ به بعد، وضع اقتصادی کشور بهتر شد؟. وحدت ملی بیشتر شد؟. اعتبار خبرگان بالاتر رفت؟ یا مجمع تشخیص مصلحت نظام، مصلحانه تر عمل کرد؟. نماز جمعه ها شلوغ تر از نماز هاشمی شد؟ و یا انتخابات‌ها بدون هاشمی، پرشورتر گردید؟. روابط ایران در منطقه از دوران هاشمی، گرم تر شد؟ و یا رابطه ایران و آذربایجان و ارمنستان بهتر از زمان هاشمی شد؟. و از همه اینها مهم تر، آیا بعد از هاشمی، موضع سوریه و لبنان و عراق و فلسطین مقابل رژیم صهیونیستی قوی تر شد؟!.
۳- «سوگِ ساری هاشمی» چه در مجلس ختم برادرش باشد یا زمان انتشار کتاب خاطراتش، یک سوگ جاری است. سوگ ایرانی که هاشمی آرزویش را داشت و برای تحققش، جاده سازندگی را نشانِ همه داد. جاده ای که از کشوری جنگزده با میلیونها آواره جنگی و صدها هزار نیروهای نظامی از جنگ برگشته، کارخانه ای به بزرگی ایران ساخت و فرصتی کم نظیر برای سرمایه گذاری های بزرگ در تولید و پروژه های عمرانی ساخت. تمام صداوسیما و رسانه های همسویش جمع شوند و مستند پشت مستند بسازند، حریف یک سوال از زبان یک مهمان مجلس ختم برادر هاشمی نمی شوند که گفت. انگار بعد از هاشمی دوباره برگشتیم به دوران بی برقی در زمان جنگ!. «سوگِ ساری هاشمی»، سوگ ایران اسلامی است که باید به اهداف سند چشم انداز بیست ساله می رسید ولی در عوض به شعارهای موهوم و گزارش های مهمل رسید. سوگ ساری هاشمی، سوگ دور ماندن ایران و ایرانیان از جاده پیشرفت و سازندگی است.
* فعال رسانه ای و دبیر سابق پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی
نظر شما