به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، مرحوم آیة الله محسن امین در شرح احوال مرحوم میرزای شیرازی صاحب فتوای تنباکو آورده است:
بنابر روایت موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل بیت(ع)، حواله هائی را که برای کمک رساندن به نیازمندان می نوشت در کاغذی که از کف دست تجاوز نمی کرد. با خط زیبای خود می نوشت، آن را مهر می کرد، جای خالی برای اضافه کردن چیزی نمی گذاشت.
درباره این روش از او سوال شد. در جواب فرمود:
مصرف کاغذ بیشتر از این اسراف است. و از طرف دیگر وقتی کاغذ پر شود، جائی برای اینکه کسی در آن چیزی اضافه کند نمی ماند.
مرحوم میرزا، فروتن و در لباس و معاش و دیگر امور خود قانع بود. و برای خود و خانواده اش از املاک موروثی خود خرج می کرد. جز در مورد اضطرار از اموالی که برایش آورده می شد مصرف نمی کرد، بلکه همه آن اموال را بین فقرا و طلاب تقسیم و در امور خیریه مصرف می نمود.
یکی از کسانی که حالات او را می شناخت برای من گفت که میرزا چوب کبریتهائی را که با آن در روز چیق خود را روشن می کرد جمع می کرد. برای اینکه در شب کبریت دیگری مصرف نکند، آن چوبها را با شعله چراغ می گیراند و استفاده می کرد.
موقعی که درباره یکی از اهل علم مطلبی که خلاف عدالت بود می شنید؛ تنها عکس العمل او این بود که از واردین حال او را نمی پرسید، همین.
از او خواسته شد برای یکی از معروفین به فضل گواهی اجتهاد بنویسد و او خودداری کرد.
گفته شد: مگر در اجتهاد او شک دارید؟
فرمود: نه، ولی نه به هر مجتهدی اجازه داده می شود و نه هر مجتهدی اجازه می دهد. (گویا آن شخص ضعیف العقل و بی تدبیر بوده است)
نیز یکی از پسر عموهای ما از او گواهی اجتهاد خواست ایشان به او فرمود: «گواهی را بنویس ولی زیاده از واقع ننویس که زیاده از واقع، واقع را هم ضایع می کند».
او به من گفت من همانطور که گفته بود گواهی را نوشتم و او آن را امضاء کرد. (اعیان الشیعه، ج5،ص307)
منبع: مردان علم در میدان عمل، سید نعمت الله حسینی، دفتر انتشارات اسلامی (وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم)، جلد 1.
نظر شما