رشته علوم قرآن و حدیث به صورت آکادمیک به همت آقای دکتر حجتی طراحی و تاسیس و اجرا شد؛ این کار را در دهه ۴۰ انجام دادند که رئیس دانشکده وقت به ایشان گفته بود که شما یکی از این دو رشته یعنی فلسفه و یا فقه را می‌توانید تدریس کنید و ادامه دهید ولی ایشان اصرار کرد که در رشته علوم قرآن و حدیث فعالیت کند.
آیت‌الله حجتی به رئیس دانشکده گفته بود، می‌خواهم قرآن درس بدهم و او گفته بود ما رشته قرآن نداریم و ایشان فرمودند که من آن را طراحی می‌کنم و با همین عشق و علاقه و اعتقاد راسخ قلبی متکفل این زحمت بزرگ شد و امروز هزاران دانشجوی فارغ‌التحصیل افتخار می‌کنند که استادشان دکتر محمدباقر حجتی بوده است.
ایشان یادگاری‌های زیادی در عرصه علمی باقی گذاشتند. کتب و تحقیقات متعدد از ایشان باقی مانده است و آنچه برای ما شاگردان ایشان که امروز به عنوان استاد در دانشگاه کار می‌کنیم الگوگیری از روش اخلاقی و سیره علمی آن بزرگوار است.
ایشان در ارتباط با دانشجویان بسیار صمیمی و متواضعانه، با محبت، با حوصله و سعه صدر برخورد می‌کردند که برای ما الگو است که بیش از گذشته متخلق به این اخلاق بشویم. ایشان فردی بسیار خدوم و کار راه‌انداز بود و حتی کسانی در دوره خدمت ایشان به وی نامهربانی کردند و رفتار مناسبی نداشتند ولی ایشان نه به روی خود آورد و نه انتقام گرفت و با لطف و مهربانی با آنان رفتار کرد.
آیت‌الله حجتی در کار علمی، خستگی‌ناپذیر بود و پشتکار داشت. مجموعه فیش‌های فراوانی از نسخ خطی قرآن‌های منسوب به تشیع را از کتابخانه‌های مختلف داخل و خارج کشور جمع‌آوری کرده بود و به خاطر دارم به ارمنستان و تونس و ... برای این کار رفته بود؛ یکی دو جلد از این فیش‌ها چاپ شد اما بعدا مورد بی‌مهری قرار گرفت و در نهایت این فیش‌ها را داخل گونی کردند و به منزل ایشان بردند و مانند استخوانی در گلوی استاد باقی ماند و تا آخر حیات دنیوی آرزوی به ثمر رساندن آن را داشتند.
پشتکار علمی ایشان برای ما الگو است. با تمام عشق و اعتقاد کارش را پیگیری می‌کرد و در کار علمی و تدریس و بیان و شنیدن بسیار دقیق‌النظر بود و مو را از ماست می‌کشید و این برای همه استادان ما که مدعی کار قرآنی هستند باید نصب‌العین باشد.
ایشان وقتی سخنرانی می‌کرد تواضع ویژه‌ای داشت که شاید همه آن را درک نمی‌کردند. وقتی پشت تریبون می‌رفت به چپ و راست مجلس نگاه می‌کرد و از صحبت عذرخواهی می‌کرد و در حالی که مطالبی بسیار دقیق را مطرح می‌کرد؛ بارها و بارها به بنده که شاگرد ایشان بودم زنگ می‌زد نه از سر نیاز بلکه از روی لطف.
بنده رساله دکتری را با ایشان داشتم و هر وقت درخواست کردم تا مزاحم ایشان شوم با کمال میل پذیرفتند؛ گاهی حتی به منزل ایشان می‌رفتم و در دانشگاه هم با حوصله زیاد پذیرا بودند که امروز برای ما درس است؛ امروز گاهی شاهدیم که برخی استادان حتی حوصله ندارند یک بار پایان‌نامه دانشجوی خودشان را دقیق نگاه کنند و او را راهنمایی کنند.
ایشان رفتارهای حسنه بسیاری داشتند که امروز برای همه ما الگو، سرمشق و ماندنی است و امیدوارم که همه ما از این خصلت‌ها عبرت بگیریم.
* رئیس دانشکده الهیات دانشگاه تهران
نظر شما