اما سخن تاریک-روشن هراندازه در شعر پسندیده است در ساحت سیاست و به ویژه در سرزمین های بحران زده ای هم چون این خاک بلاخیز حکم طاعون و بدتر از طاعون را دارد. با این حال و به دلیل عادت زیستن در تاریخ دور و دراز نهان روشی، مردمانی در این دیار به همه کسانی که به صراحت و بی پرده با آن ها سخن می گویند روی خوش نشان نمی دهند. روزی که مسعود پزشکیان گفت امکان رشد اقتصادی هشت درصدی در این کشور وجود ندارد حافظان وضع موجود برآشفتند که چرا این قدر ناامیدانه سخن می گوید؟ آن هم در مقام کاندیدای ریاست جمهوری. آن ها توقع داشتند پزشکیان درست مثل دوستان آن ها از ایجاد شغل با هزینه یک میلیون تومان سخن بگوید و از وفور آب و برق. آب و برقی که از شدت وفور نه تنها هشتاد نود میلیون ایرانی بلکه کار دو میلیارد از ساکنین این کره آسفالت را نیز می تواند راه بیندازد. او اما برخلاف همه کاندیداهای ریاست جمهوری وعده خاصی به کسی نداد. فقط گفت اگر به نزاع های فرقه ای و جناحی پایان دهیم و به وفاق روی آوریم می توانیم مملکت را از بحران های بی شمار خارج کنیم. نزاعی پایان نیافت و وفاقی صورت نگرفت و لاجرم بحران های جدید روی بحران های قدیم تلنبار شدند.
پزشکیان اما بعد از توفیق در انتخابات ریاست جمهوری نیز ادبیاتش را تغییر نداد. کماکان گفت با این امکانات نمی توان تهران را اداره کرد. گفت مشکل آب و برق به این زودی ها حل نمی شود. حتی در مواجهه با دشمنان خارجی گفت راهی به جز مذاکره نمی شناسد. این حرف ها بیش از اندازه مایوس کننده به نظر می آیند اما حقیقت این است که او زیادی واقع بین است. حد و اندازه خودش و دولتش و امکان هایش را خیلی خوب می شناسد. خودارزشی پنداران دوست می دارند او مثل اربابان لاف و گزاف بگوید: فقط با یک نعره حیدری کار اسرائیل را تمام می کنیم. یا مثل لات های کوچه های خلوت بگوید: آمریکا تا یکی دو ماه دیگر کارش تمام است و بعد از گذراندن زمستان سخت دیگر رمقی برایش نمانده. شاید پزشکیان اهل رعایت پروتکل های معمول و مرسوم نباشد. شاید گاهی زیادی ادبیاتش عامیانه و صمیمی می شود. شاید با کمی تامل و تدبیر بتواند جملات بهتری را به مخاطبانش عرضه کند اما و اما هرچه هست امید دروغین نمی فروشد و فریبکارانه در باغ سبز نشان کسی نمی دهد. حرف هایش ناامید کننده است؟ باشد. حرف های ناامید کننده قطعا از امید دروغین و توهم فروشی بهتر است. ما معضلات بی شمار و بحران های کمرشکن داریم. شرطِ اولِ رفعِ هر معضل و بحرانی باور کردن آن است. تا وقتی که باور نداشته باشیم مشکلی در کار است چگونه می توان در رفع آن کوشید؟
طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق، لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند؟
ما سال هاست که در ادبیات رسمی و سیاسی مان به اسم مصلحت و به بهانه شرایط حساس کنونی از مواجه با واقعیات پرهیز می کنیم. آن قدر از روبرو شدن با مشکلاتمان ترسیده ایم که ترجیح داده ایم صورت مسئله را پاک کنیم و از بیخ و بن منکر هرگونه مشکل شویم. تا وقتی که قبول نکنیم دردی وجود دارد نمی توانیم به درمان آن بیندیشیم. دردهای ما بی شمارند و پزشکیان اگر هیچ راهی برای مداوای آن ها سراغ نداشته باشد دست کم آن ها را انکار نمی کند. ادبیات او برای گوش هایی که از عسل آکنده اند و هیچ سخنی جز سخن چرب و شیرین نمی شنوند آزاردهنده است اما برای آنان که می خواهند دردهایشان را مداوا کنند علیرغم همه تلخی هایش عزیز و محترم است چرا که رنگ و بویی از حقیقت دارد.
نظر شما