فارغ از تمام صحنه های داوری در بازی تیم ملی ایران مقابل کره جنوبی و اخراج صحیح مسعود شجاعی و همچنین خوش شانسی داور مسابقه که در 67 بازی بین‌المللی که تا به حال سوت زده کمتر پنالتی گرفته و در این دیدار هم صحنه بحث برانگیزی رخ نداد، باید گفت که عبدالبشیر یا کارت‌هایش بزرگ بود یا جیب‌هایش کوچک، زیرا او حتی با دو دست نیز موفق نمی‌شد که کارت‌ها را به راحتی از جیب خارج کند و انگار به کمک احتیاج داشت.
او سعی می کرد با لبخند‌های مصنوعی آرامش را به بازیکنان معترض تزریق کند، اما این بازی یک اتفاق بزرگ هم داشت که آن اخراج کارلوس کروش از کنار زمین بود. به نظر می‌رسید مربی پرتغالی که کفه ترازو تیم حریف را سنگین تر دیده بود و همچنین تیمش با یک یار کمتر بازی می کرد به دنبال راهی برای ایجاد فشار روانی روی داور می‌گشت تا یک امتیاز احتمالی را به دست آورد. به نظر نمی‌رسید که مربی پرتغالی فقط به خاطر یک خطای معمولی این طور با داخل زمین کلنجار برود. ما اخراج کروش را به این دلیل دوست نداریم که فاصله او با نفر دومی که در غیابش باید کنار خط بایستد و تیم را هدایت کند بسیار زیاد است و مسلما نبود کروش به نفع تیم ما نیست، اما حدس ما بر این است که این مربی با تجربه برای تحت تاثیر قرار دادن داور سنگاپوری فریاد‌هایی غیر متعارف سر داد تا او را اخراج کنند که با جمع اخراج او و شجاعی فشار روانی مضاعفی به این داور 44ساله وارد شود تا شاید قضاوت او به تیم ما متمایل شود.
اگرچه در نگاه افراد غیر حرفهای این رفتار کروش منطقی به نظر نمی‌رسید اما او خود را خرج کرد که برای تیم امتیاز بگیرد، ولی ما بدون اینکه به کمک عبدالبشیر نیازی داشته باشیم این بازی را با یک گل بی حرف و حدیث بردیم. البته دقایقی که به عنوان زمان تلف شده به بازی اضافه شد نشان داد که داور سنگاپوری لجباز تر از کروش حرفهای است.
نظر شما