نمایش «شب آفتابی» پس از یک هفته اجرا در بزرگ‌ترین صحنه نمایش کشور، شب سه‌شنبه رکورد مخاطبان خود را شکست و بیش از دو هزار و هفتصد نفر از این نمایش دیدن کردند.
آنچه توجه نگارنده را جلب ساخته، سه موضوع است:
1. بار‌ها و بار‌ها شاهد گلایه اصحاب نمایش کشور از بی‌توجهی مخاطب به این مدیوم هنری بوده‌ایم، نمایش با توجه به نقش‌های غیر قابل انکار فرهنگی و تربیتی، جایگاه والایی در میان هنر‌ها داراست و بی‌توجهی مسئولان به این هنر غیرقابل اغماض است، اما اینکه چگونه نمایشی مانند «شب آفتابی» می‌تواند در چنین شرایطی اطمینان این تعداد مخاطب را جلب کند، موضوعی است که نیاز به واکاوی بیشتر و تمرکز دارد.
2. بیش از دو هزار و هفتصد مخاطب نمایش «شب آفتابی»، سه‌شنبه شب، یعنی در میانه هفته در بوستان ولایت حاضر می‌شوند و رکورد مخاطب نه در پنجشنبه یا جمعه که در میانه هفته شکسته می‌شود.
3. اما نکته دیگری که نباید از نظر دور داشت، بازی حساس فوتبال میان دو تیم کشورمان و کره جنوبی بود؛ مسابقه‌ای که یکصد هزار نفر را راهی ورزشگاه آزادی کرد و عده کثیری هم در منزل‌هاشان نظاره گر بازی بودند. این بازی حساس همه را متقاعد می‌کرد که «شب آفتابی» یکی از خلوت‌ترین شب‌ها را پشت سر خواهد گذاشت، اما نتیجه معکوس شد و به طوری که میزان حاضران بیش از گنجایش سالن بود.
شکسته شدن رکورد مخاطب در چنین شبی درس‌هایی را با خود دارد که نباید فراموش کرد:
1. مخاطب ایرانی، مخاطبی هنر دوست است و علاقه به فرهنگ و هنر ریشه‌ای تاریخی در این مردم دارد. پس می‌توان چنین استنباط کرد که بخش قابل توجهی از بی‌میلی مخاطب به هنرهایی چون سینما و تئا‌تر ریشه در این دارد که نتوانسته‌ایم اعتماد مخاطب را جلب کنیم. اتفاقا با مراجعه به حافظه تاریخی به وضوح می‌بینیم که هرگاه اثری فاخر در هنر ارائه شده است، مخاطبان ما از آن استقبال کرده‌اند. پس یکی از راهکارهای برون رفت از مشکلات فعلی این است که ذائقه مخاطبان خود را بشناسیم. ما مخاطب را فراموش کرده‌ایم و این امر به هنر کشور ضربه زده است.
2. یکی از بیشترین گلایه‌های اصحاب هنر به مدیران هنری باز می‌گردد؛ سیاست‌گذاری‌های اشتباه و بی‌توجهی به هنرهای فاخر به گلایه‌ای همیشگی بدل شده است. سئوال این است که مدیران فرهنگی چقدر از چنین برنامه‌هایی که توانسته اعتماد مخاطب را جلب کند، حمایت کرده و می‌کنند. چرا برنامه‌هایی مانند «شب آفتابی» برای تمامی مردم کشور طراحی، برنامه ریزی و تولید نمی‌شود. به نظر می‌رسد بی‌توجهی مسئولان به نمایش‌هایی که توانسته‌اند توانمندی خود را در حوزه‌های مختلف به اثبات برسانند، توجیهی ندارد.
3. تولید اثر فاخر جدا از تیم حرفه‌ای، عشق می‌خواهد. باور و اعتقاد ما به کاری که انجام می‌دهیم، ماندگاری آن را تضمین می‌کند. این عشق می‌تواند بیشترین مخاطبان یک نمایش در ایران در وسط هفته و هم زمان با بازی حساس فوتبال ایران، مخاطبان را به سوی خود فرابخواند.
5858
نظر شما