همه نذرها فدای لرزه اندام کودک زلزله زده

صف​های بلند نیازمند کمک.

صف​های بلند یاری دهندگان.

اما امتداد صف دوم به بلندای صف اول نماند.

زمان پیش رفت و فاصله افتاد، میان نیازی که پایان نیافته بود و استمدادی که به فراموشی سپرده می​شد.

افتتاح​های گاه و بیگاه، صف دوم را بسان چینی شکسته، بند می​زد. روزی وزیری و روز دیگر مدیری، چند واحد مسکونی را افتتاح و به زلزله زدگان ارائه می​دادند. چیک چیک فلش دوربین​هایی که به استقبال این واحدها می​رفتند و موج تبلیغات پس از آن، صدای چک چک سقف​ چادرهای برزنتی اسکان موقت بر سر مردم زلزله زده را در خود محو می​کرد.

و باز هم صف.

اما صف نذری. در پایتخت یا دیگر شهرهای کشور. هرجایی به جز ورزقان و اهر.

صف​هایی که غالبا نیازمندی در آن نیست و نذر دهنده هم هدف مدد رسانی ندارد. باران گاه و بیگاه این روزها نیز این صف​ها را کوتاه و بلند می​کند.

آن سوتر اما در سرمایی به مراتب شدیدتر همچنان صدای چک چک، پژواک خاص خود را در گوش کودک زلزله زده آذری دارد. همه نذرها فدای لرزه اندام کودکی که هم سوگوار خانواده​اش است و هم محزون از فراموش شدن.