حالا بعد از این همه سال خنثی بودن نویسنده های غربی در مقابل پادشاهی های حاشیه خلیج فارس در جریان بهار عربی یک نویسنده انگلیسی دیگر پیدا شده تا سرزمینی از کشورهای حاشیه خلیج فارس را تصور کند که شیخ های ثروتمند در آن جایی ندارند و یا حداقل اینکه جایگاه مهمی ندارند. هرچند این تصور کمی دور از واقعیت به نظر می رسد ولی کریستوفر دیویدسون در مطالعات گسترده خود در تاریخ این کشورها در کتابی با عنوان «پس از شیخ ها» سقوط پادشاهی های شیوخ عرب را پیش‌بینی می کند.
عربستان سعودی، کویت، بحرین، امارات متحده عربی، قطر، عمان و شاید یمن گروهی از کشورهایی را تشکیل داده اند که سالهاست سیستم و ساختار سیاسی تقریباً مشابهی دارند که در جریان انقلابهای کشورهای عربی خاورمیانه و شمال آفریقا مورد تهدید قرار گرفته است. دیویسدسون اعتقاد دارد امیرها، پادشاهان و شیوخ (تنها کشور عمان سلطان دارد) به این خاطر تمام این سالها دوام آورده اند که ظاهراً توانسته اند موسسات مدرن خود در کشورهای غربی را به نوعی با قدرت سنتی خود هماهنگ کنند و از این ارتباط برای ثبات قدرت خود استفاده کنند.
در حقیقت در این کشورها وفاداری مردم به امیر و شیوخ خریده می شود. وقتی شیوخ عرب باشگاه های معروفی را در کشورهای اروپایی می خرند یا مسابقات فرمول یک اتومبیل رانی در بحرین یا جام جهانی در قطر برگزار می شود به سادگی می توان حدس زد که آنها به این نتیجه رسیده اند که باید قدرت سنتی را در قالب فعالیت های مدرن بر مردم دیکته کرد که به عبارتی می خواهند با این فعالیت های مدرن، حکومت سنتی خود را توجیه کنند. هرچند در کتاب دیویدسون هنوز سرنگونی دولتهای شیخ نشین در ابعاد لیبی و مصر انتظار نمی رود ولی باید گفت شبکه های اجتماعی امکانی مساعدی برای مردم این کشورها ایجاد کرده است.
در کویت نرخ بیشترین استفاده از تلفن های هوشمند ثبت شده است. فعالان دموکراسی در بحرین از گوگل ارث برای افشا کردن مکانهای مخفی استفاده می کنند. نویسنده های ناشناسی از عربستان سعودی در حال افشا کردن اسرار خاندان پادشاهی در توئیتر هستند. و به عبارتی همین مدرینته کردن و ورود تکنولوژی به این جامعه های سنتی مقدمه ای برای سقوط شیخ ها فراهم آورده است که نویسنده با اطمینان خاطر از سقوط احتمالی شیخ ها در آینده ای نزدیک خبر می دهد.
گاردین/ 28 دسامبر/ ترجمه محمد حسنلو
6060
نظر شما