این عین توطئه است نه نظریه آن. یک شهروند میهن پرست مخلص هیچ گاه از سقوط میهنش دفاع نمی کند. سیاستمدار حرفه‌ای خوب می‌داند که طعم توطئه چیست. انگشت های محرک این سناریو کاملا روشن هستند. اظهارات اردوغان چیز تازه‌ای نیست و بارها تکرار شده است. همه می‌دانیم که پول های کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در عراق سرازیر شده اند تا توطئه‌ای کثیف را رقم بزنند. شبکه الجزیره قطر دائما نوار خبر فوری را بر روی شبکه خود می فرستد و دائما می نویسد: اعلام اعتصاب عمومی در رمادی هم زمان با کنفرانسی که به هیچ نتیجه ای نرسید! معنای همه این تحرکات چیست؟ آیا وقتی که همه این تحرکات را کنار هم می‌گذاریم به این باور نمی‌رسیم که توطئه‌ای علیه ملت و تمامیت ارضی عراق در جریان است؟
سوالی دیگر، آیا حکمت از همه افراد رخت بر بسته است؟ آیا پیمودن راه صحیح از این طریق ممکن است؟
آن چه در عراق رخ می دهد کاملا طراحی شده و برنامه ریزی شده است، کاملا روشن است که اصراری برای رسیدن به اهداف و نیاتی خاص فارغ از این که از چه راه و اسلوب و چارچوبی باشد و عواقب و خرابی و ویرانی و طوفان ناشی از آن چه باشد، وجود دارد. آنها بر این باورند که اگر آتشی سراسر کشور را فرا بگیرد از آنها و مصالحشان به دور خواهد بود و می توانند به سلامت مایملک خود را از این آتش ویرانگر دور نگه دارند، اما چه تضمینی وجود دارد که آنها و نزدیکانشان و مصالحشان از این آتش طایفه‌ای مصون بمانند؟
آن چه به نظر می رسد این است که محافظان وزیر دارایی که در حال حاضر در منطقه خضرا به سر می‌برد، برای این به دادگاه عالی کشور فرا خوانده شدند و شماری از آنها بازداشت شدند که محافظان طارق الهاشمی اعتراف کردند که هم وزیر و هم همه محافظانش در فعالیت های تروریستی مختلف در کشور دست داشته اند. دولت نیز به محض اطمینان از صحت این اظهارات اقدام به بازداشت محافظان العیساوی و رفع مصونیت از وی کرده است. آیا غیر از این است؟
در عراق دستگاه قضایی کشور کاملا نزیه و به دور از هر گونه سیاسی‌بازی و باندبازی است، به گونه‌ای که همه از شیعه و سنی و کرد معترفند که دستگاه قضایی کشور بی طرف است و هیچ شک و شبهه‌ای را نمی‌توان به آن وارد کرد. عدالت شامل همه می شود و همه مجرمان، در راس آنها نیروهای تروریستی را فارغ از هر گونه وابستگی دینی و مذهبی و به دور از هر گونه نگرش‌ها و رویکردها و امیال سیاسی شان به یک چشم می بیند. اکنون نیز دستگاه قضایی کشور همین رویه را پیش گرفته با این هدف که هیچ تروریست و فعال تروریستی ای نباید در کشور وجود داشته باشد. اما سوال این است که آیا اکنون زمان مناسبی برای این کار است؟ آیا وضعیت مناسبی برای پیشبرد این هدف وجود دارد؟ آیا راه و روشی که برای بازداشت این افراد استفاده شده، صحیح است؟ آیا دستگاه قضایی کشور نباید برای این کار نیم نگاهی نیز به وضعیت نابه سامان سیاسی داخلی کشور و توطئه‌هایی که فرایند سیاسی کشور را فرا گرفته‌اند، بیندازد؟ آیا اصولا دستگاه قضایی کشور باید به دور از هر گونه محافظه‌کاری و مصلحت سنجی کار خود را انجام دهد؟
آیا واکنش جناب آقای نخست وزیر یا بعضی از نمایندگان پارلمان و استفاده ابزاری از رسانه‌ها برای تحریک افکار عمومی به جای رفتن به سمت گفت‌وگو و استفاده از دستگاه قضایی برای حل این مشکل صحیح است یا این که همه هدف دیگری را دنبال می‌کنند؟
آیا مردمی که در حمایت از رافع العیساوی و در اعتراض به بازداشت محافظان او دست به تظاهرات زدند واقعا فقط همین هدف را دنبال می‌کردند؟ اگر چنین است پس چرا وقتی که محافظان الهاشمی دستگیر شدند به خیابان‌ها نیامدند و تظاهرات نکردند؟ اگر پاسخ این باشد که آن یک بار را نادیده گرفتند و اکنون خونشان به جوش آمده، آن گاه این سوال مطرح می‌شود، اگر چنین است پس چرا پرونده الهاشمی را بین المللی کردند و از راه‌های بین‌المللی وارد عمل شدند؟ چرا پرچم صدام حسین، پرچم کردستان و پرچم ارتش آزادیبخش سوریه را برافراشتند؟ چرا شعارهای طایفه‌ای سر دادند و تهدید کردند و خواستند که نظام و تجربه دموکراتیک کشور را سرنگون کنند؟ آیا مواضع برخی از چهره‌های دینی و شیوخ هم‌صدا با این تحرکات مدنی و فتنه به وجود آمده کاملا مطالعه شده و متوازن بود؟!
آمدن بعضی از افراد به شبکه‌های ماهواره‌ای و جلب حمایت از تظاهرکنندگان از کانال‌های بین المللی و تحریک افکار عمومی برای سرنگونی دولت بغداد و ناکام گذاشتن فرایند سیاسی کشور، به رغم این که همه آنها خود را شریک حکومت می‌دانند، آیا باعث نمی‌شود که این شبهه ایجاد شود که آنها با افراد، جریان‌ها یا طرف‌هایی مشکوک در ارتباط هستند؟
این عین توطئه است نه نظریه آن، سیاستمدار حرفه‌ای خوب می‌داند که طعم توطئه چیست و عراقی شریف هرگز نمی‌پذیرد که تجربه دموکراتیک کشورش کشته و نابود شود.
حمید الموسوی، روزنامه‌نگار و تحلیلگر مسائل سیاسی عراق است که این یادداشت را برای خبرآنلاین نگاشته است.
ترجمه : سید علی موسوی
نظر شما