در ادامه گزيده اي از سخنان محمود احمدینژاد پس از افتتاح چند طرح عمرانی در استان همدان به نقل از ايسنا مي آيد:
- امسال به دلیل طراحیهای دشمنان و فشارهای آنان یک مقدار منابع دولت دچار آسیب شد و آنطور که ملت میخواست کارها به سرعت جلو نرفت اما با این حال کارهای خوبی در حال انجام است.
- مسکن مهر با تمام حواشی که دارد در حال انجام است. من دیدم که در یک گزارش آورده بودند که در گوشهای از شهری، گچ یکی از برجها ریخته شده و عدهای داد و بیداد راه انداختهاند اما این طرح یک طرح ضربتی و فوری بود که باید درد مضمن را تسکین میداد تا ما بتوانیم طرحهای شایستهای را در کشور اجرا کنیم و به لحاظ مسکن ولو موقت در کشور آرامشی ایجاد شود.
- مسکن مهر در استان همدان و شهر ملایر از نظر محوطه سازی نواقصی داشتند که باید تکمیل شود و شیرینی در کام مردم دو چندان شود. به هر حال قیمتها بالا رفت و هزینهها به مردم فشار آورده است، بنابراین ما باید کاری کنیم که این به نوعی جبران شود. مثلا میتوانیم زمان را طولانیتر کنیم تا قسطها کمتر شود چراکه استفادهکنندگان از مسکن مهر نوعا طبقات متوسط به پایین هستند باید برایشان گشایشی انجام شود.
- چرا همه باید در آپارتمان زندگی کنند و اصلا مگر آپارتمان جای زندگی است؟ آپارتمان جای زندگی موقتی و اضطراری است اما بعد از 50 و 100 سال زندگی که انشاءالله سلامت بیشتر و عمرها طولانیتر شد، باید فرصت عبادت خداوند متعال و آبادانی پیدا شود.
- چشمانداز وسیع و هوای پاک لازم است. اینها را باید مردم با ثروت اصلیشان که زمین است ایجاد کنند اما متاسفانه نگاه ما دچار مشکل شده است و به خاطر استیلای طولانی مدت حاکمان فاسد و کوچک، اندیشه سازمان و حکمرانی در کشور تضعیف شده است. چطور دو هزار سال پیش تمام ایران را راه کشیدند و آبادانی درست کردند اما ما هماکنون نمیتوانیم این کارها را بکنیم؟
- هرچه غیر از خیر، نیستی و سقوط و محو شدن است بنابراین هر کسی هرجایی که است باید کارش را طوری تنظیم کند که این کار در راستای پیشرفت و اعتلای کشور و با چنین انگیزهای باشد آنوقت دیگر ما دو هزار پیمانکار و ده هزار مدیر خدمتگذار نداریم بلکه 75 میلیون پیمانکار و مدیر و انسانی داریم که همه در یک راستا تلاش میکنند.
- مهمتر از بحث تاریخ و تمدن این است که ما ملتی هستیم که پی در پی در دامان خود انسانهای بزرگ پرورش دادهایم و در این زمین استعدادهای نهان نهفته است و این آب و خاک نخبه، بزرگ و انسانپرور است. البته خدا پروردگار است و من اعتقادم را میگویم که این نه ناسیونالیسم و نه خودبرتربینی و نه به رخ کشیدن است بلکه ذکر نعمت خدا برای شکر او قلمداد میشود. من معتقدم خدای متعال به سرزمین و مردم او ویژگیهایی داده که نوعا اگر نگوییم بینظیر، کم نظیر و بسیاری از آنها منحصر به فرد است.
- ما تنها ملتی هستیم که در تاریخ ما بتپرستی نبوده است؛ البته بتپرستی به معنای شناخته شده چراکه هواپرستی و نفسپرستی و امید به غیر خدا به نوعی بتپرستی و شرکت است. همچنین ما هیچ وقت بردهداری نداشتهایم و هیچگاه بدی دیگران را نخواستهایم یعنی از وارد شدن سختی به دیگران هیچ وقت خوشحال نشدیم. نمونه این گفته در همین 30 سال اخیر است. یک آدم خودخواه، قدرتطلب و فاسد آمد و امکانات جهانی و کشورش را علیه ملت ایران بسیج کرد و به ملت خود و ملت ایران ظلم فراوانی شد و بعد هم او رفت و دشمنان آمدند و به کشور او صدمات بیشتری وارد کردند اما تنها کشوری که ایستاد و با آن کشور همراهی کرد و غصه خورد ملت ایران بود. بنابراین ملت ایران، ملت بزرگی است که نه تنها کینهای از آن کشور ندارد بلکه از او حمایت و پشتیبانی هم میکند و همه اینها ویژگیهایی است که نمیشود همه جان آن را پیدا کرد.
- نخبه فقط به ده نفر مخدوم نمیشود چراکه نخبگی در ذات ملت ایران است و میبینیم اقلیتهای ایرانی در هر کشور میدرخشند مردم کشورهای دیگر هم چنین موضوعی را قبول دارند. البته من اعتقاد دارم خدای متعال این ظرفیت و بزرگی را در این کشور به امانت گذاشته تا ملت ایران در تکمیل رسالت انبیاء و استقرار صلح و عدالت در جهان یک ماموریت ویژه ایفا کند و یک مسئولیت برجسته و موثر نیز به عهده بگیرد. اگرچه در مقابل هر استعداد و توانایی یک مسئولیت است و ما باید امروز ایران را بسازیم.
- من در مجلس هم به این موضوع اشاره کردم که ما روی دریای ثروت نشستهایم و نباید فقیری داشته باشیم بلکه باید از منابع خود به خوبی استفاده و آن را مدیریت کنیم و در این مسیر اصل این است که از ثروتهای طبیعی خداداد به درستی استفاده شود.
- خداوند خوراک هزاران نسل بعد از ما حتی اگر بخواهند در رفاه کامل زندگی کنند در این کشور قرار داده و درها بسته نشده است؛ اگرچه اصل درها در زمان حاکمیت جهانی عدالت که به زودی زود خواهد بود باز میشود و عطر او در عالم پیچیده است.
- استفاده از منابع طبیعی همچون زمین ضرورري است. نباید به سمتی برویم که یک عدهای قلیلی کار و بقیه مصرف کنند. باید هرکس که توانایی دارد وارد چرخه تولید شود. در این راستا میتوان زمینهای وسیعی را که وجود دارد بین مردم تقسیم کنیم و بگوییم شرطش این است که این زمینها را آباد و برخی از مصارف خانه را کم کنید.
/2727
نظر شما