فیلم در زمان‌بندی و تدوین فعلی خود[صرف نظر از مشکلات روایی] طولانی‌ست و به نظر می‌رسد نیازمند کوتاه شدن.از این نکته هم که بگذریم بایستی به این فکر کنیم که فیلمی با چنان رویای یادشده‌ای نباید سرنخ قصه‌اش را بعد از نیم ساعت نشان تماشاگر دهد و 15 دقیقه هم طول بکشد تا وارد اولین بحران در قصه شود.
داوودنژاد فیلمساز پرکاری‌ست که فیلم‌های خوبی هم در کارنامه دارد و شیوه تهیه فیلم منحصر به فردش[دور همی و خانوادگی!] دیگر زبانزد است و این فیلم هم با همین شیوه تهیه شده.«کلاس هنرپیشگی» از سکانس‌های خوب و تأثیرگذار تقریباً لبریز است اما آن نخ روایتی که باید این دانه‌های تسبیح را کنار هم بنشاند در یک چهارم زمان فیلم غایب است.تماشاگر جشنواره ممکن است دوام بیاورد و بنشیند تا این فیلمی که پیشاپیش تعریف‌اش را شنیده به نقطه امنی برسد اما تماشاگر زمان اکران که صبر ایوب ندارد.
آخرین فیلم این فیلمساز ، از سویی دیگر جمع‌بندی فیلم‌های قبلی اوست و نوعی ادای دین به داوودنژاد![این طور هم می‌شود گفت که منولوگ او موقع ساختن این فیلم-اگر بخواهم به شیوه جواد خیابانی گزارش کنم- این بوده که :این قدر سر آقایی خودمون وایسادیم تا یکی ادای دین کنه،نکرد؛حالا خودمون آستین بالا می‌زنیم] اشارات به فیلم‌های قبلی‌اش در «کلاس هنرپیشگی» زیاد است و می‌شود این فیلم را مراسم یادبودی هم دانست که فیلمساز برای خود برگزار کرده است.
بازی‌ها اغلب در آثار داوودنژاد خوب بوده و تبعاً باید در این اثر هم که نام چندپهلوی «کلاس هنرپیشگی» را بر خود دارد، بهتر هم باشد که هست.اساساً فیلم‌های این فیلمساز اگر بازی متوسط هم داشته باشند موفق از آب درنمی‌آیند چون پبوستگی جهان فیلم او با کیفیت بازی‌ها انکارناپذیر است.
پیشنهاد من این است که زمان فیلم را در تدوین مجدد به 80 دقیقه تقلیل دهد و ورود به نقطه بحران قصه را در همان دقیقه پنجم رقم بزند.نخ روایت را هم در دقیقه دوم نشان تماشاگر دهد.متأسف می‌شوم که این فیلم در اکران عمومی زمین بخورد آن هم در سالی که سینمای ایران در به کف آوردن دل عموم تماشاگران ،برگ برنده چندانی ندارد.
نظر شما