به گزارش خبرآنلاین، قاپچی در داستان بلند «من، کیوان، سپیده» با در هم آمیختن فضاهای سیال و واقعی دست به تجربه جدیدی در ایجاد فرم قصه‌گویی در فضای داستان‌نویسی زده است.
فاصله گرفتن از شکل یکنواخت روایت و وجود پیچیدگی طراحی شخصیت‌ها از این دست تجارب است.
به اعتقاد قاپچی داستان او با شخصیت‌های کم سعی در القای فضایی خالی و در عین حال تفکربرانگیز دارد. فضای سوررئال و روایت واقعگرا داستان را با پیچیدگی های مواجه می‌سازد که برای مخاطب می‌تواند تجربه جدیدی قلمداد شود.
قاپچی این روزها سرگرم نگارش داستان بلند دیگری با نام «ناتور» است که هنوز با انتشاراتی مبنی بر چاپ آن وارد گفت‌وگو نشده است. اثر پژوهشی با عنوان «سایکو درام» و نقش آن در جوامع جهان سومی کار دیگری است که او مشغول تالیف آن است. این کتاب تحقیق و پژوهشی درباره تئاتر است.
«سایکو درام» یا روان نمایشگری شیوه‌ای است که در اوایل قرن بیستم مورد استفاده روان‌شناسان قرار گرفت تا از منظر تئاتر به واکاوی شخصیت افراد نیز بپردازد.
هامون قاپچی امسال نیز یک فیلمنامه سینمایی همراه با زهرا شاه‌حاتمی تحت عنوان «کودک و خدا» را به تهیه‌کنندگی علی شاه‌حاتمی به رشته تحریر در آورده است.
قاپچی پیش از این با مجموعه داستان «اولین اتوبوس» نامزد جایزه کتاب فصل و قلم و همچنین جایزه اصفهان بوده است.
5858
نظر شما