پیش از توضیح درباره اصل ماجرا این نکته را روشن کنم که قصد از این نوشته تطهیر جریان ممیزی و سانسور در دفتر موسیقی ارشاد نیست.یادداشتم درباره نامه استعفای جناب سید عباس سجادی از شورای شعر و ترانه ارشاد که اتفاقا خاطره ای خواندنی از استاد ناظری هم در آن آمده بود، گوشه ای از دیدگاه نگارنده درباره کلیت ممیزی و سانسور است.اما در ماجرای نقل استاد ناظری درباره معطلی اجرای او از ضحاک سوء تفاهمی ایجاد شده است که قصد نگارنده تصحیح آن است و بس. شاید بگویم بیش از آنکه آقای ناظری در این ماجرا مقصر باشد ،این ما روزنامه نگاران و اهل رسانه ایم که با نقل و برداشتی اشتباه از سخنان ایشان ، صحت و دقت کارمان را زیر سوال برده ایم.
میانه: تا آنجایی که نگارنده در چند خبرگزاری و سایت سخنان نقل شده از استاد ناظری را رصد کرده است مضمون کلی سخن ایشان چنین است.
«شهرام ناظری، پیش از اجرای کنسرت خود که به داستان ضحاک در شاهنامه فردوسی اختصاص یافته بود، ضمن مقدمه ای گفت که از ٦ سال پیش این کار را کلید زد اما، در ابتدا مجوز اجرای ضحاک را به وی ندادند.
ناظری گفت که با وجود ندادن مجوز، وی در کنسرت هایش در کشورهای خارجی، این کار را اجرا کرده و بالاخره مجوز اجرای "ضحاک" در تهران را برایش صادر کردند.»
از فحوای این سخنان بر می آید که استاد ناظری از شش سال قبل به فکر چنین اجرایی افتاد و آن را کلید زد و نه آنکه شش سال در انتظار مجوز بود . آنهایی که با کار ایشان آشنایند می دانند که چه وسواس جمال شناسانه ای در کار دارند و یک اثر از ایشان اگر بخواهد به مرحله عرضه عمومی برسد چه میزان وقت و انرژی می برد.پس باید قبول کرد که کار از زمانی که کلید خورد تا زمان اجرا و کسب مجوز خود مسیری را طی کرد که به گمان نگارنده حداقل دو سالی به طول انجامید.در واقع ایده کار کردن روی فردوسی و اشعارش از سال ها قبل بوده و ایشان در گفت و گویی مفصل که تابستان ٩٠ در روزنامه مرحوم روزگار به سردبیری سید علی میرفتاح عزیز چاپ شد(این گفت وگو را هم نگارنده انجام دادم) به سابقه آشنایی خود با شاهنامه پرداخت که نشان می داد پیش از مولوی با فردوسی و شاهنامه آشنا بود و آلبوم آواز اساطیر او نمونه ای از تلاش های ارزشمندش در همین حیطه به شمار می رود. اما همت و تمرکز اصلی او در تلفیق موسیقی آوازی با شاهنامه از همان شش سال قبل شروع شد.
تا اینجای نوشته مشخص شده است که اگر رسانه ای به نقل از استاد ناظری تیتر زده که شش سال به روایتش از ضحاک مجوز ندادند ،از سخنانش برداشت اشتباهی کرده اند.
نکته مهمتر اما بخش دوم ماجراست که استاد ناظری دو سال قبل همین اجرا را در همین سالن و در همین روزها به صحنه بردند.اگربه آرشیو خبرها مراجعه کنید می بینید که استاد ناظری 18 تا 21 اسفند سال 89 با همین گروه در سالن نمایشگاه داستان ضحاک را روایت کردند. نگارنده در همان تاریخ یادداشتی نوشت با تیتر(ناظری؛مرد شکستن بانگهای سخت) و اتفاقا از این اجرا و نگاه و برداشت آقای ناظری به شاهنامه قدردانی کرد و حتی وقتی کار سیمرغ جناب متبسم با همایون اجرا شد، باز یادداشتی نوشت و از نظر خود برداشت موسیقایی استاد ناظری را بهتر از کار آن دو بزرگوار دانست.
انجام: اگر بخشی مهم از اخلاق حرفهای در کار روزنامه نگاری را دقت در انتقال دقیق مطالب بدانیم،متاسفانه در این ماجرا این انتقال به درستی صورت نگرفته است. ماجرا آنگاه پیچیده تر می شود که بر اساس همین اطلاعات و برداشتهای نادرست تحلیل هایی هم بر این ماجرا بار می شود و گروهی از اهل قلم در این زمینه قلمفرسایی می کنند فارغ از این که اصل ماجرا چیز دیگری است. مثل همین نوشته دوست و شاعر خوبم سید عبدالجواد خان موسوی. اگر چه یادداشت ایشان ناظر بر یک مسئله عمومی تری است و به کلیت ماجرا همانند نگارنده در ابتدای این نوشته ایراد و انتقاد دارد،اما اگر آن خبر غیردقیق انتقال پیدا نمی کرد و منتشر نمی شد قطعا چنین تحلیلی از دل آن متولد نمی گردید.
چنانکه در ماجرای انتشار آلبوم سفر عسرت آقای ناظری هم این حرف و حدیث پیش آمد که این کار چند سال پشت در ارشاد ماند ، در حالیکه اصل ماجرا چیز دیگری بود و آقای ناظری مجوز آن اثر را در دوره ارشاد آقای خاتمی اخذ کردند اما با این شرط که مسئولیت انتشار آن به خود ایشان واگذار شد و خود آقای ناظری چند سال بعد و در زمستان سال 87 این اثر را منتشر کردند.
توضیح:این یادداشت هفته گذشته در روزنامه بهار منتشر شد
نظر شما