پاپ فرانسیس و آرزوی رویایی من !

ما که فرانچسکوی قدیس را ندیده ایم ،اما مگر می شود کتاب سرگشته ی راه حق نیکوس کازانتزاکیس را خواند و یا فیلم زیبای فرانچسکو به کارگردانی کاوانی را دید و دلبسته ی روح لطیف و ایثارگر فرانچسکو نشد؟همین روح هایی که شعله ای از نورخداوند هستند.زمانی که پس از برآمدن دود سفید از واتیکان نام کاردینال خورخه ماریو برگولیو از آرژانتین اعلام شد،باز هم توجهی نکردم،اماهنگامی که او نام فرانسیس را برگزید،با علاقه به پیگیری اخباردریافتم که بدون شک آموزه های مسیحیت فقرنواز فرانسوای آسیزی تا چه حد بر اندیشه و فکر پاپ تاثیر گذاشته است و چه تبرکی بر مسیحیت جاری شده است.ساختارشکنی های پاپ خلاف رویه مرسوم واتیکانی این گزاره را تقویت می کند که عموم مردم دنیا به تدریج علاقمند به اجرای عدالت همگانی می شوند،الگویی که زمامداران و رهبران دینی را بیشتر شبیه آمال و آرزوهای خودشان می کند و صمیمیت را بین آن ها جاری می سازد.حال که مسیحیت تا این حد سعی دارد به مسیح واقعی نزدیک شود،رویایم را که می توانم در سال جدید بنویسم، دراین باب که دوست دارم جهان اسلام هم به خلق و خوی پیامبر محبوب محمد(صلوات و سلام براوباد)نزدیک شود.اکنون که کمتر نزدیکی می بینم،عملیات انتحاری مسلمانان علیه یکدیگر و اختلافات مذهبی را به کفر نزدیکتر می بینم .برخی ازمسلمانان خویشتن دار نیستندو یکدیگر را دوست ندارند و تحمل نمی کنند.لذا روح لطیف و خلق عظیم پیامبر-که نهایت مسلمانی ماست- تا چه حد بر دنیای اسلام جاریست؟رویایم از همین ایران است که دوست دارم به تدریج تغییرات عمیق و نرم ما را از تفسیرهای قشری و یاتعصب آمیزی که مانع و ترمز توسعه و پیشرفت است،  به سمت تفسیرهای عرفانی و رحمانی فراگیر و عمیق سوق دهد و ابتدا در حرکتی درون گرایانه ،دولتی قوی ،منسجم و تیمی هماهنگ مشکلات معیشتی و فراروی ملت –که بدیهی ترین خواسته از یک دولت است-را برطرف نماید و سپس مرکزی برای روشنگری دینی در منطقه شود،کانونی که به عنوان مرکز مناظره بین ادیانی ابتدا با تمرکز بر مسلمانان پاکستان،افغانستان و دیگر کشورهای پیرامونی مستعد بنیادگرایی، روشنگری را با هدف به حاشیه راندن تفکر طالبانی و القاعده آغاز کند،آمریکایی ها و افغان ها قادر نشدند تفکر القاعده و طالبان مخلوق سیاست های خود و یا حامل تفسیرهای غلط از اسلام را از بین ببرند و از بین بردن آنها نمی شود، زیرا به درازای تاریخ قدمت دارند،اما می شود با مرکز قرارگرفتن روشنگری دینی در ایران بدنه ی مسلمانان آگاه شوند و آن گاه آن ها مانند خوارج به حاشیه بروند.فکر می کنم شکل گیری و ایجاد پایه تمدنی اسلام مسلتزم تعیین تکلیف این نوع تفکردرهمه جای دنیای اسلام است وتنهاکشوری که توانایی مدیریت آن را دارد،ایران است،اتخاذ دو راه کار نگاه به رفع مشکلات درونی-از اقتصادی تا فرهنگی و اجتماعی ومیزبان روشنگری مذهبی جهان اسلام با شیوه های مسالمت جویانه و دوستانه آینده ی خوبی برای ما به ارمغان خواهد داشت.علم و دانش و گرامی داشتن علما،دانشمندان ،متخصصان ،نخبگان و کارشناسان تنها را ایجاد پایه ی تمدنی است.اتخاذ این رویه به جز با آزادی و نقد درونی ممکن نیست.در اقتصاد باید با خرد جمعی اندیشه ورزان این حوزه پیش رفت،و الگوهای حکومت داری خوب را که هیچ گونه تعارضی با آموزه های ما ندارد، به تدریج حاکم کرد.در فرهنگ در انفعال کاملی هستیم که به ناچار باید طرح های واکسیانسیون فرهنگی را اجرا کنیم،بدون شک در حوزه ی اجتماعی مبارزه با انواع اعتیاد پاسخ نداده است که این همه آسیب داریم،پس می توان به آرای مغفول کارشناسانی پرداخت که راه حل های دیگری دارند.در حوزه ی اجتماعی بحران جنسی پیش رو در نسل جوان اگر لاینحل بماند،سیل ویرانگری از آسیب هاست .مصلحت ایجاب می کند که برای تمدن سازی اسلامی فراتر از شیوه های فعلی بیاندیشیم.برای حل مشکلات نیاز به جنبش بهره گیری از آرا و نظرات کارشناسان در همه ی حوزه ها داریم .ما باید در بسیاری از موارددر زمینه هایی که خود، بی توجه به آموزه های اصیل دینی عرف کرده ایم،تجدیدنظر کنیم و این کار به جز با مشورت از همه ی ایرانیان و ایجادجنبش علمی و مناظره درونی با مشارکت همگان ممکن نیست.اگر قصد شکل گیری جامعه ی باشکوه و اخلاقی داریم،باید خرد جمعی نخبگان همه ی حوزه ها را فعال کنیم،بکار گیریم و به آن عمل کنیم.امروزه بسیاری از مباحث مربوط به حکومت داری حوزه های تخصصی صرف هستند که نباید آن ها را سیاست زده کنیم و بگذاریم کارها با علم و اندیشه ورزی پیش رود و این کار به جز با گوش سپردن به اهل نظر ممکن نیست.