مجازات، پاسخ منطقی به قانون‌شکنی‌ها و کج‌رفتاری‌ها در جامعه است که هدف منطقی آن علاوه بر تنبیه مجرمین، پیشگیری از وقوع جرم و تکرار آن است. مجازات‌های جاری در هر جامعه بر اساس قوانین نسخه‌برداری شده از دیگر کشورها تعیین می‌شود و کم و بیش شباهت‌هایی به یکدیگر دارد.
بزرگترین افتخار ما اجرای قوانین اسلامی و مجازات‌های اسلامی است که ابعاد مختلف رفتاری، روانی و فرهنگی، اجتماعی و انسانی در آنها لحاظ شده و تنها قواعدی هستند که هدف آنها انتقامجویی از فرد نیست بلکه همراه با مجازات بزهکاران، اصلاح آسیب‌های اجتماعی اصلی‌ترین مراد مجازات‌های اسلامی است که اگر شرایط لازم در اجرای آنها در نظر گرفته شوند، دیگر شاهد تکرار جرایم مختلف نخواهیم بود.
متاسفانه پاره‌ای از اوقات در بعضی از مناطق کشور مجازات‌هایی اجرا می‌شود که نه با روح مجازات اسلامی تطابق دارد و نه مورد رضایت مدیران عالی قضا است؛ مجازات‌هایی مانند سوار کردن بر چهارپایان و گرداندن در شهر با آن، انداختن آفتابه و اقلام مشابه بر گردن بزهکاران و در آخرین مورد آن هم پوشاندن لباس زنانه به عنوان مجازات مجرمین که در یکی از شهرها اتفاق افتاده.
واقعا نمی‌دانم هدف از اجرای این مجازات چه می‌تواند باشد. چند روزی است در تمام ابعاد رفتاری این مجازات در حال فکر و بررسی هستم. تنها نتیجه‌ای که به دست آمد بی‌هدفی این مجازات می‌تواند باشد.
مگر پوشیدن لباس زنانه مجازات است؟ اگر اینطور است زنان در جامعه ما هر لحظه در حال مجازات هستند. این اهانت بزرگ به زنان مسلمان جامعه ما غیرقابل چشم‌پوشی است. یقین دارم ریاست محترم قوه قضاییه از این موضوع متاثر شده و با آن به شدت برخورد خواهند کرد و با توجه به مدیریت علمی قوه قضاییه، اطمینان دارم برخورد با مجریان اینگونه مجازات‌ها سریع، آشکار، قاطع و بدون اغماض خواهد بود. چه عیبی دارد که یک مجازات‌کننده مجازات شود یا حداقل از افکار عمومی عذرخواهی کند؟
هیچ لباسی مجازات نیست. وقتی از پوشانیدن لباس مخصوص زندانیان به آنها در موقع رفت و آمد به مراجع قضایی جلوگیری می‌کنند تا شخصیت انسانی آنها لطمه نبیند، این چگونه حرکتی است؟ آیا ابعاد بین‌المللی و سم‌پاشی‌های مرتبط با آن پیش‌بینی شده است؟
مجازات مجرمین باید برابر با جرم آنها سریع، روشن، قاطع و معین باشد نه آن که لباسی بر او بپوشانند یا حرکتی کنند که باعث تفریح دیگران شود. تنها فایده از این مجازات چند دقیقه خنده اطرافیان است که آن هم غافل از فلسفه این مجازات هستند وگرنه باید گریه کرد نه این که بر مجرم بخندیم تا او نیز بعد از این در آن جامعه انگشت‌نما شود و خانواده و اقوام او نیز قربانی تحقیر و سرزنش مردم. عدل اسلامی اجازه قربانی کردن دیگران را به خاطر جرم یک نفر به هیچکس نمی‌دهد.
لازم است تا دیرتر نشده، جریان به طور شفاف به اطلاع افکار عمومی رسانده شود تا از ایجاد و پخش هر نوع شایعه جلوگیری شود و از تکرار اینگونه وقایع تلخ و تاسف‌بار پیشگیری به عمل آید.
آسیب شناس و رفتارشناس اجتماعی
47234
نظر شما