همه وزیرانی که می خواهند به پاستور برسند

بررسی انتخابات های گذشته نشان می دهد که ردای ریاست جمهوری چندان با کسانی که سابقه وزارت دارند مهربان نیست.

در انتخابات اخیر با تعداد زیادی از کاندیداها روبرو هستیم که بالاترین پُست و مسئولیت اجرایی آنها به وزارت در یکی از وزارتخانه ها محدود و محصور می شود.

 در حال حاضر نام افرادی چون: «اسحاق جهانگیری» (وزیر صنایع، معادن و فلزّات دولت «محمّد خاتمی»)، «محمّدعلی نجفی» (وزیر علوم و آموزش عالی در دولت های شهید «محمّدجواد باهنر» و موسوی، وزیر آموزش و پروش دولت هاشمی)، «علی فلّاحیان» (وزیر اطّلاعات دولت دوم هاشمی) و «محمّد شریعتمداری» (وزیر بازرگانی دولت خاتمی)، «یحیی آل اسحاق» (وزیر بازرگانی کابینه دوم «هاشمی رفسنجانی»)، «مصطفی پورمحمّدی» (وزیر کشور دولت نهم)، «علی اکبر ولایتی» (وزیر امور خارجه دولت هاشمی)، «منوچهر متّکی» (وزیر امور خارجه دولت نهم و دهم)، «حمیدرضا حاجی بابایی» (وزیر آموزش و پرورش دولت دهم)، «علی نیکزاد» (وزیر راه، مسکن و شهرسازی دولت دهم)، «علی اکبر صالحی» (وزیر امور خارجه دولت دهم)، «پرویز فتّاح» (وزیر نیروی دولت نهم)، «باقر لنکرانی» (وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی دولت نهم)، «محمّد سعیدی کیا» (وزیر راه و ترابری دولت «میرحسین موسوی»، دولت اوّل هاشمی و دولت دوم خاتمی، وزیر مسکن و شهرسازی دولت نهم)؛ به عنوان کسانی که مستقلاً یا از طرف جناح ها و گروه های سیاسی اعلام آمادگی کرده اند، شنیده می شود.

به این لیست باید افرادی را نیز افزود که مسئولیت هایشان یا کمتر از وزارت بوده یا نهایتاً در حدّ وزارت بوده است، برای مثال می توان به «حسن روحانی» (دبیر شورای عالی امنیّت ملّی دولت خاتمی)، «محمّدرضا عارف» (معاون اوّل خاتمی)، «محسن مهرعلیزاده» (رئیس سازمان تربیّت بدنی دولت خاتمی) و «سعید جلیلی» (دبیر شورای عالی امنیّت ملّی دولت نهم و دهم) اشاره كرد.

مقایسه ای با دوره های قبل نشان می دهد این تعداد بیشتر از رویّه سابق انتخابات ریاست جمهوری در کشور بوده است، در جدول زیر به بررسی این قضیّه طیّ دوره پس از جنگ پرداخته ایم:

 

/2929