مریم صدرالادبایی : خادم در سال 1382 نماینده سوم تهران در مجلس هفتم شد. ابن روزها که بحث حضور هنرمندان و ورزشکاران در حوزه های سیاسی و شورای شهر داغ شده است با امیر رضا خادم گقتگوی در مورد حضور ده ساله اش در سیاست کردیم :
آقای خادم چه شد که وارد عرصه سیاست شدید؟ به هر حال در آن زمان ذهنیتی برای فعالیت سیاسی ورزشکاران وجود نداشت و شما جز اولین چهره هایی بودید که دست به این کار زدید...
ببینید ما در جامعه ای هستیم که مردم آن خواسته یا ناخواسته گرایش های سیاسی دارند و تحلیل های سیاسی در زندگی روزمره آنها نقش اساسی دارد. در تمامی نشست های خانوادگی یکی از اصلی ترین موضوعاتی که مطرح می شود مباحث سیاسی است، همانطور که مردم ما در بسیاری از مواقع اظهار نظرهای منطقی درمورد فوتبال می کنند. حتی اگر امروز با همان نگاه های سیاسی شان به سطحی از خود سانسوری هم رسیده باشند و با در خیلی از مواقع سکوت کنند. به هر شکل اگر دوره های مختلف تاریخی را بررسی کنیم می بینیم که مردم ما همواره در حد خودشان تحلیل گر سیاسی بودند و هستند. با چنین تفکری برای فردی مثل من که کار ورزشی را در سطح قهرمانی کرده و همچنین در سطوح بالا مدیریتی هم فعالیت داشته ورود به فضای سیاست کارغیر طبیعی نیست. شاید از منظر دیگر عدم حضور ورزشکاران در عرصه های سیاسی یک خلا محسوب شود. به هر حال حضور چهره های شناخته شده جامعه با تخصص های متفاوت نیاز سیاست یک کشور است. در مجلس هم می بینیم که 10، 15 کمیسیون تخصصی در حوزه های مختلف وجود دارد که در هر کدام باید افراد متخصص حضور داشته باشند، مثلا در حوزه ورزش که در کمیسیون فرهنگی مجلس مستقر هست، در حال حاضر نماینده ای که تجربه پرباری در عرصه ورزش داشته باشد، حضور ندارد.
وقتی به عنوان اولین افراد مرزبندی ها را شکستید و وارد حوزه دیگری شدید آن هم حوزه سیاست برخوردها چطور بود ؟
وقتی به من پیشنهاد حضور را دادند خیلی به صراحت می توانم بگویم که اقبال عمومی وتوجه مردم نکته حائز اهمیت این پیشنهاد بود هدف این بود که لیست دیده شود و نه کارای من ؛تنها مخختص من هم نبود و دعوت از افرادی مثل دکتر احمدی و سعید ابو طالب هم که آن زمان از اقبال عمومی برخوردار بودند هم با همین هدف دعوت شدند وقطعا تعیین کنندگان لیست محبوببیت و اقبال عمومی را در نظر داشتند که افراد دیگر لیست هم در کنار آن ها مقبولیت پیدا کنند و این تخصص من نبود که باعث دعوت من به این حوزه شد امکان رای آوری من بود .
اما امروز که ده سال از آن زمان می گذرد اگر جامعه بخواهد تحلیلی روی چند چهره داشته باشند فکر کنم مردم هم از رای که دادند پشیمان نیستند و عملکرد افرادی مثل من که از حوزه دیگری وارد سیاست شدند اگر بهتر نباشد ضعیف تر نبوده است .
در حال حاضر موج ورود افراد غیر سیاسی به عرصه سیاست بسیار گسترده شده ونه تنها ورزشکاران هنرمندان هم وارد شدند این مسئله در انتخابات شورا شهر پیش رو هم کاملا مشهود است. فکر می کنید دلیل این علاقه مندی در چیست؟
نکته اول برمی گردد به این مسئله که این افراد احساس کرده اند که مردم از عملکرد آنها رضایت نسبی دارند ومردم معترض به حضور آن ها نیستند. این زمینه ساز ترغیب آنها به حضور در عرصه سیاست می شود. هر چند این انگیزه ای را برای تعدادی از عزیزان به وجود آورده که حتی قابلیت قبول چنین مسئولیت هایی را ندارند. من به عنوان فردی که کم و بیش این افراد را می شناسم و با آنها در ارتباطم، چه در حوزه ورزش و چه در حوزه هنر، به صراحت می توانم بگویم که بخش قابل توجهی از این افراد قابلیت تصمیم گیری و تاثیرگذاری در شورا را نخواهند داشت. بحث این افراد جدا از خدمت کردن است و شاید انگیزه هایی چون شهرت و یا خیلی چیزهای دیگر آنها را به این عرصه کشانده است. من به این عزیزان پیشنهاد می کنم که وارد این مسیر نشوند چرا که این ورود باعث تخریب جایگاه چهره های غیر سیاسی می شود که قابلیت خدمت را دارند. افرادی که با انگیزه های غیر از این وارد این مسیر می شوند بهتر است که برای حفظ شان خود کنار بکشند چرا که برگزیده نخواهند شد و اگر هم برگزیده شوند تاثیر کافی را نخواهند داشت.و بهتر است کنار بکشند تا در جامعه احساس لوث شدن موضوع و زیر سئوال بردن حضور افراد غیر سیاسی بوجود نیاید.
به نظر شما حداقل شرایطی که افراد غیر سیاسی برای حضور در عرصه سیاست باید داشته باشند تا بتوانند تاثیر گذار باشند چیست؟مثلا به صرف این که قهرمان ورزشی باشند کافی است؟
من داشتن چهار شاخصه را ضروری می دانم. اولین خصوصیت داشتن تجربه اجرایی است. فردی که در حوزه های مختلف کار اجرایی انجام نداده باشد بدون شک در حوزه نظارت و تصمیم گیری موفق نخواهد بود چرا که واقعیت ها و مشکلات نانوشته و نادیده حوزه اجرا را نمی شناسد، عمده افراد غیر سیاسی که اعلام کاندیداتوری کردند افرادی هستند که حتی در عرصه مربیگری ورزش و یا فیلمسازی هنر فعالیت نکردند.خصوصیت دوم داشتن انگیزه خدمت است. با داشتن تصورات و تفکرات دیگر از جمله شهرت و رفع مشکلات ورود نکنند. خصوصیت سوم هم امکان کسب آرا است. برخی ها حتی امکان کسب تعداد اندک رای را هم ندارند و تنها باعث تخریب و زیر سوال بردن دیگران که توانایی و قابلیت را دارند می شوند. چهارمین خصوصیت هم داشتن تحصیلات است. به نظر من داشتن دانش سیاسی بخش کوچکی از این بخش است. اگر قرار باشد همه دانش سیاسی داشته باشند و به صرف داشتن این دانش به عرصه سیاست ورود کنند به هیچ عنوان موفق نخواهند بود. چرا که همه ما ایرانیان معتقدیم که این شم سیاسی را داریم .
زمانی که شما وارد مجلس شدید تفاوت های خاصی با سایر نمایندگان مجلس داشتید. شما به نقاط مختلف دنیا سفر کرده بودید و به نوعی تجربه بیشتر و شاید نگاه متفاوت تری در این زمینه داشتید.
ببنید این مسئله نکته مثبتی است اما لزوما این نیست که هر کس که وارد سیاست می شود باید دنیا دیده هم باشد و این اتفاق بعد از ورود به عرصه سیاست هم می تواند رخ دهد. ما نماینده ای داشتیم که اعتقاد داشت سفر های خارجی حرام کردن پول بیت المال است و در طول 4 سال به هیچ نقطه ای از دنیا سفر نکرد. روحیه ساده زیستی او بسیار ستودنی است اما از این منظر که به عنوان نماینده مردم نتواند مدل ها و نحوه های متفاوت زندگی و تعاملات و ارتباطات موجود در دنیا را ببیند، نقطه ضعف به شمار می رود.و انگاه را محدود خواهد کرد بحث دنیا دیدگی از این جهت تعیین کننده است. اصلی ترین انتظاری که مردم از کاندیدای مورد نظر خود دارند این است که نسبت به آن چیزی که قرار است در آینده تبدیل به قانون شود اشراف داشته باشد. زمانی که ما یک نفر که به نمایندگی مردم به شورا می رود و یا به مجلس می رود باید حداقل در حوزه خودش اشراف داشته باشد و اگر تحلیل کارشناسی نداشته باشد به چه چیزی رای می دهد.
اگر بخواهید صادقانه قضاوت کنید فکر می کنید در این ده سال شما در حوزه خودتان روی سیاست تاثیر بیشتری گذاشته اید یا سیاست روی شما؟
من فکر می کنم هر دو آن قدر خشک و گردن کلفت بوده ایم که بعد از این سالها نه من روی سیاست تاثیر گذاشتم و نه سیاست روی من.
یعنی سیاسی نشدید ؟
دانش من در حوزه سیاست بیشتر شده است.و امروزه موضوعات را بهتر می توانم تحلیل کنم اما تفکراتم و آنچه در ذهنم دارم امروز که با شما صحبت می کنم با ده سال پیش تفاوتی نکرده است.
4545
نظر شما