مذاکره در واشنگتن و خشم در بیت المقدس

نخستین دور مذاکرات میان نمایندگان رژیم صهیونیستی و حکومت خودگردان فلسطینی در واشنگتن در شرائطی پایان یافت که طرفین توافق کردند که:
اولا مذاکرات تا نتایج نهایی محرمانه باقی بماند،
ثانیا مدت مذاکره حداقل ۹ ماه ادامه داشته باشد بدین معنا که تحت هر شرائطی هیچکدام از طرفین حق عقب نشینی از مذاکرات یا به اصطلاح اجازه ی دبه در آوردن ندارد،
ثالثا گفتگوها طرفینی باشد و مذاکرات در غیاب طرف تعادل بخش انجام پذیرد که به معنای قرار دادن گنجشک یعنی طرف فلسطینی در چنگال باز وحشی اسرائیلی است و طبیعی است که نتیجه چنین مذاکراتی پیشاپیش روشن است و چیزی جز قربانی شدن گنجشک نیست.
این وضعیتِ پایان دوره اول گفتگو ها بود. اما ببینیم آغاز مذاکرات در چه وضعیتی قرار داشت.
مذاکرات در شرائطی شروع شد که:
اولا جهان عرب یک سره فلسطین را فراموش کرده و سرگرم جنگ ها و کشمکش های داخلی است و طرف مذاکره کننده فلسطینی بر خلاف رقیب قدرتمند و قلدر خود فاقد عمق استراتژیک و حمایت منطقه ای، جهان عربی، جهان اسلامی و بین المللی است.
ثانیا فلسطینی ها فاقد وحدت ملی و انسجام و یکپارچگی سیاسی، جغرافیایی و جمعیتی هستند لذا طرف مذاکره کننده فلسطینی از مشروعیت ملی فراگیر برخوردار نبوده و تعهدات وی با توجه به مخالفت غزه با مذاکرات، ارزش عملی و اجرایی ندارد.
ثالثا طرف فلسطینی در حالی تن به مذاکره داده است که می داند بهره ای از نتیجه مذاکرات ندارد و برنده مذاکرات امریکا و اسرائیل است چرا که ضامن مذاکرات که امریکا باشد به رغم وعده و وعید های مکرر و فشارها و تهدیدات نتوانست بطور موقت و حتی برای حفظ ظاهر و فقط اعلامی عملیات شهرک سازی اسرائیل در سرزمین های اشغالی سال ۱۹۶۷ را متوقف یا حتی کم و محدود کند، و آقای محمود عباس رئیس حکومت خودگردان بارها اعلام کرده بود که بدون توقف شهرک سازی حاضر به از سرگیری گفتگوها نیست، اما نهایتا با صحنه سازی در مورد توافق اسرائیل به آزاد کردن تعداد ۱۰۴ تن از اسرای قدیمی که در گذشته نیز متعهد به آزادی آن ها بود و به تعهد خود عمل نکرده بود و با ضمانت امریکا به ثمر بخشی مذاکرات، طرف فلسطینی تن به ورود به مذاکرات داد. البته اسرائیل هم اجرای شرط آزادی اسرای مورد اشاره را در یک برنامه ۹ ماهه عملی خواهد کرد که این خود به معنای بازی با این برگ در طی مذاکرات ۹ ماهه است.
به این ترتیب طرف فلسطینی مذاکرات را از آغاز با کوتاه آمدن شروع کرده است و سرانجام هم از آغاز بهتر نخواهد بود.
اخیرا هم منابع اسرائیلی فاش کردند که بنیامین نتنیاهو به وزیر مسکن حکومت ائتلافی خود " اوری ارییل " از حزب " خانه یهودی " تعهد کرده است که در مقابل موافقت با آزادی اسرا و عدم خروج از حکومت ائتلافی با ساخت ۳۵۰۰ الی ۴۵۰۰ واحد مسکونی در شهرک های صهیونیستی نشین در کرانه باختری و قدس شرقی موافقت کند.
این وضعیت نشان می دهد که تاکنون عملا مذاکرات دو برنده و یک بازنده داشته است. برنده نخست امریکا است که می کوشد وضعیت قابل انفجار فلسطین اشغالی را به علت تداوم بن بست سیاسی از یک سو و بحران اقتصادی از سوی دیگر مهار کرده و مانع بروز انتفاضه ای دیگر با پیامدهای منطقه ای و بین المللی برای امریکا و اسرائیل شده و بار سنگین بحران فلسطین را از دوش دستگاه دیپلماتیک امریکا و اسرائیل و حکومت های هم پیمانان عرب و ترک منطقه ای اش بردارد و بحران خاورمیانه را تبدیل به بحران فلسطین کرده و آن را در چارچوب فلسطینی اسرائیلی جمع و جور و حل و فصل کند. علاوه بر آن دستیابی دولت اوباما به امتیاز ناشی از موفقیت حل بحران خاورمیانه در دوره حکومت دمکرات ها، در غیاب موفقیت های دیگر، و ثبت آن در پرونده این حزب برای حاکمان کاخ سفید اهمیت استراتژیک دارد.
برنده دوم اسرائیل است که از همان آغاز مذاکرات به دستاوردهای مهمی دست یافته و بدون دادن امتیازی و دست برداشتن از سیاست های تجاوزگرانه و خصومت آمیز خود در زمینه های شهرک سازی و یهودسازی و بلعیدن بقیه خاک فلسطین، رقیب را در بدترین شرائطش پای میز مذاکره بنشاند و از صلح طلبی و مسالمت جویی دم زند.
اما بازنده این بازی مشخصا طرف فلسطینی است که فلسطین و قدس شریف و حق بازگشت و حق تعیین سرنوشت و حق مقاومت و حق آزادی فلسطینیان را بر سر میز مذاکره یا میز قمار برده و معلوم نیست که پس از رسمیت دادن به اشغال و تجاوزات اسرائیلی، چه میزان از آن ها را بتواند برگرداند.

اما در ورای همه این هیاهوها بازیگر اصلی تعیین کننده سرنوشت آ ینده فلسطین نه امریکا و نه اسرائیل و نه حکومت خود گردان فلسطین است، بلکه عنصر تعیین کننده، مردم خشمگینی هستند، که بخشی از آن ها یعنی 350 هزار نفر با عبور از ده ها پست و موانع امنیتی مختلف و متفاوت و صرف ساعت ها انتظار در صف عبور از این پست ها و موانع، در روز جهانی قدس خود را به حرم قدسی رسانده تا بر عهد و پیمان خود برای آزادی آن تأکید کنند و در این مسیر راه متفاوت تری از حکومت خود گردان برگزینند، راهی که متضمن عزت و اقتدار و اراده ملی و اسلامی آنان خواهد و کارآمدی خود را عملا نشان داده است .

منبع: سیاست ما