(ساعت 9 صبح)
- من می توانم یک سیمکارت داشته باشم؟
- - البته. اما باید خودتان آن را خریداری کنید.
- از کجا؟
- از مراکزی که برای این کار در سطح شهر وجود دارد.
- قیمتش چقدر می شود؟
- فرصت بدهید، به شما خبر می دهم.
(سه ساعت بعد)
- موضوع سیمکارت حل شد؟
- مشکلی ندارد. من به شما خبر می دهم.
(دو ساعت بعد)
-حل شد؟
- بله. اما شما کپی صفحه اول پاسپورتتان را بدهید.
- پاسپورتم نزد قسمت پذیرش هتل است.
- آهان. بله. از آنجا می گیرم.
(حدود 5ساعت بعد)
- پس چی شد این سیمکارت؟
- باید کپی گذرنامه شما را به اداره مهاجرت بدهم.
- خب، ممنون می شوم اگر این کار را انجام بدهید.
- اما الان تعطیل است. اجازه بدهید فردا این کار را می کنم.
مردم کره شمالی می توانند از اینترانت استفاده کنند، یعنی یک شبکه محلی اینترنت با دسترسی محدود. با این وجود، دست کم اکثر راهنماهایی که با آنها حرف زدم و همگی شان هم تحصیل کرده بودند می گفتند از این سیستم فقط در دانشگاه - و نه در خانه - استفاده می کنند.
***
وقتی وارد فرودگاه پیونگ یانگ –پایتخت کره شمالی – می شوی ، برخلاف آنچه قبلا شنیده ای، با حجم قابل توجهی از گوشی تلفن همراه روبرو می شوی که تک و توک شان گرانقیمت و از نسل سوم هستند. اما با این گوشی ها فقط می توان با داخل کشور تماس گرفت؛ بگذارید اصلاح کنم: تلفن همراه فقط به درد پایتخت می خورد، چون آنتن مبایل با بیرون رفتن از پایتخت قطع می شود.امکان ارسال SMSوMMS هم مهیاست.
با این حال دیپلماتهای ساکن کره شمالی سیم کارتهایی دارند که پیش شماره اش با آنچه که مردم کره از آن برخوردارند متفاوت است و می توانند تماس خارج از کشور هم داشته باشند.
***
یک روز می خواستم برای یک کار ضروری به سفارت ایران زنگ بزنم. چون خارج از هتل بودم و تلفن در دسترس نبود، از یکی از راهنماها خواستم که با گوشی تلفن همراهش ، شماره را بگیرد . این را هم اضافه کنم که در خیابانها ، معابر ، پارکها، فروشگاهها و... تلفن عمومی وجود ندارد. راهنما ز این کار استنکاف کرد. احساس کردم بخاطر هزینه اش حاضر به همکاری نیست. اطمینان دادم از این جهت مشکلی تیست اما باز هم همراهی نکرد. به راهنمای دیگری متوسل شدم، پاسخش مشابه بود. وقتی همان جواب را از راهنمای سوم شنیدم یقین کردم نوعی نگرانی در آنها وجود دارد که موبایل شان را در اختیار دیگران – به خصوص خارجی ها – قرار دهند. برای اطمینان از اینکه یافته ام درست است دو سه بار بهانه جور کردم و از راهنماهای مختلف خواستم شماره هتلی را که در آن ساکن هستیم بگیرد تا با مسئول پذیرش صحبت کنم ، اما مرغ یک پا داشت و نتجه همان شد که انتظار داشتم.
***
به همراه گروهی 4نفره از کنفدراسیون وزنه برداری آسیا که مسابقات باشگاههای آسیا در پیونگ یانگ را رهبری می کرد به کره شمالی رفته بودم. دبیرکل این کنفدراسیون، علی مرادی قهرمان سابق وزنه برداری کشورمان و از شناخته شده های این رشته است که توانسته با جلب اعتماد روسای فدراسیونهای آسیایی به دبیرکلی آن برسد. طبیعتا چنین گروهی وقتی به پیونگ یانگ می رود باید از وسایل ارتباطی برخوردار باشد.مرادی می گوید در مکاتباتی که قبلا داشته، ضرورت برخورداری از خط مستقیم تلفن برای برقراری ارتباط با سایر کشورها و نیز اینترنت را به اطلاع میزبان(کره شمالی) رسانده است. با این حال در بدو ورود به پیونگ یانگ متوجه می شوم که همه چیز باید از صفر شروع شود.
خط تلفن لااقل بعداز 18ساعت و خط اینترنت پس از 24 ساعت فراهم می شود. با سرعتی کم و قطع و وصل های مکررو کلافه کننده و البته به صورت دایال آپ که تنها یک کاربر می تواند از آن استفاده کند. هم تلفن و هم اینترنت فقط در یک اتاق قابل دسترسی است . به همراه یکی از همراهان از مسئول فنی می خواهیم دسترسی به اینترنت را برای ما هم فراهم کند. می گوید هزینه اش را باید خودتان بپردازید: 4یورو برای هر نیمساعت! نمی دانم این رقم را گفت که ما را منصرف کند یا واقعا قیمت همین بود. با یک محاسبه سرانگشتی به دست آوردم که در خانه ام در تهران، این مبلغ را نه برای 30دقیقه که برای مدت 30 روز می پردازم. در هر حال مسئول فنی اینترنت دومین نفری بود که توانست ضربه فنی ام کند. اولین موردش را هم که نوشتم: در قضیه سیمکارت.
وقتی اینترنت وجود ندارد، طبعا ایمیل هم بی معنی می شود. در کره شمالی ایمیل شخصی وجود ندارد ، و افراد برای ارسال ایمیل آن را از طریق کانالهایی عبور می دهند که به وسیله سیستم دولتی مدیریت می شود.
***
آدم رسانه ای طبعا دنبال جنس کار خودش می گردد. یک روز به راهنمایم گفتم روزنامه ها و مجلات را در فروشگاه خاصی می فروشند؟ از مجله خبری نداشت اما اطلاعاتش در باره روزنامه برایم جالب بود: "اگر روزنامه بخواهید باید از روز قبل، آن را پیش خرید کنید" معنا و مفهوم این عبارت روشن بود: او ضاع کاغذ آن جوری نیست که روزنامه چاپ کنند و چون خریدار ندارد خمیرش کنند. بنا بر این به تعدادی چاپ می کنند که فروخته شود. راهنما از قیمت روزنامه هم خبر نداشت چون تا کنون نخریده بود.
گویا روزنامه به زبانهای دیگر هم وجود ندارد. وقتی در پرواز پیونگ یانگ به پکن از مهماندارپرواز"چین ایر" که روزنامه های چاپ پکن به زبان انگلیسی و چینی را توزیع می کند، می خواهم که روزنامه چاپ پیونگ یانگ به زبان چینی یا ... را برایم بیاورد، ابراز تاسف می کند و می گوید چنین روزنامه ای وجود ندارد.
***
در اتاق هتل یک دستگاه تلویزیون هست و در کنارش برگه ای که کانالها را معرفی کرده است. مجموعا از سیستم ماهواره ای 14 کانال قابل دریافت است. سی ان ان و بی بی سی و دو شبکه خبری چین، شبکه خبری آسیانیوز، یک شبکه چینی که دائما فیلم سینمایی به زبان اصلی(عمدتا انگیسی) و با زیرنویس انگلیسی پخش می کند و فرستنده اش در جزیره ماکائو در مجاورت هنگ کنگ است، یک شبکه ورزشی چینی، شبکه NHK، دوسه شبکه ای که سیگنال نمی داد و بالاخره سه شبکه مربوط به کره شمالی. در توضیح این سه شبکه کره ای زمان پخش برنامه ها هم درج شده. دو شبکه فقط هفته ای دو تا 4 روز برنامه آن هم برای چندساعت دارند و یکی از شبکه ها هم که عمومی است و هر روز برنامه دارد به 2-3 ساعت بسنده می کند. منهای روزهای یکشنبه که از9صبح شروع می شود.به عبارتی، ازساعت 9یا 10 شب ، تلویزیون کره تعطیل است. یک بار که از راهنمایم سوال کردم اگر کسی بعد از ساعت 10خوابش نگیرد و بخواهد فیلم تماشاکند تکلیفش چیست، با قیافه حق بجانب گفت می تواند سی دی فیلم بخرد.
برنامه هایی که از تلویزیون کره دیدم علاوه بر موسیقی و جاذبه های طبیعت(که انصافا زیباست) به پخش کوتاه خبرهای رسمی و ورزش اختصاص داشت. از نقاط قوت اینکه پخش فیلمها و صحنه های خلاف اخلاق در تلویزیون کره شمالی جایی ندارد .
از طرفی چون استفاده از ماهواره مجاز نیست و دیش، جز سازمانهای اداری و هتلها در جایی مشاهده نمی شود، امکان تماشای آن نیز محدود است. البته شنیدم که در مناطق هم مرز با کره جنوبی، کانالهای تلویزیونی کشور همسایه قابل دریافت است اما ازاینکه مردم کره شمالی آن ها را تماشا می کنند یا نه، چیزی نمی دانم. بر اساس شنیده هایم، در کره شمالی یک شبکه رادیویی هم وجود دارد اما نتوانستم به آن دسترسی پیدا کنم و راهنمایم نیز چون رادیو در اختیار نداشت نتوانست کمکی بکند.
ادامه دارد
نظر شما