مدال‌هایی که بی توقع اهدا شد

رئیس‌جمهور محبوب که حتی سرمربی تیم ملی فوتبال را هم خودش عزل و نصب می‌کرد. همواره در ورزش آموخته‌ایم که قهرمانان ملی متعلق به ملت هستند؛ اما وقتی نامه‌هایی این چنین را می‌بینیم که خلاف قوانین جاری کشور چه رانتی اهدا می‌شود، چه باید بگوییم؟ وقتی اعداد و ارقام را کنار هم می‌گذاریم و می‌بینیم از هر خودرو چه ثروت فوق‌العاده‌ای نصیب شده، چه باید بگوییم؟ ما عادت کرده‌ایم قهرمانان ملی نظیر مهدی مهدوی‌کیا را دوست داشته باشیم که از عزت ملی و اعتبار اجتماعی‌اش هیچ سوء استفاده‌ای نکرد. وقتی هم قرار شد از اعتبارش خرج کند باز برای «ایران» بود که تیم ملی نوجوانان را به آلمان برد. ما عادت کرده‌ایم قهرمانان ملی نظیر وحید هاشمیان را دوست داشته ‌باشیم که حتی به قیمت خط خوردن از بهترین تیم آلمان، برای بازی‌های تیم ملی ایران به تهران سفر می‌کرد و حالا هیچ سهم‌الارثی نمی‌خواهد و ادعا ندارد که باید یک منطقه تهران را به نامش کنند. ما عادت کرده‌ایم قهرمانان ملی نظیر رسول خادم را دوست داشته‌ باشیم که وقتی تیم ملی را قهرمان جام جهانی تهران کرد، حتی روی سکو هم نرفت تا کنار رئیس‌جمهور محبوب دیده نشود چه برسد به اینکه از او مجوز و رانت خاص و غیرقانونی بگیرد. ما عادت کرده‌ایم قهرمانانی را دوست داشته باشیم که متعلق به مردم هستند. آنها که با سیاسیون بده‌بستان دارند و رانت و پول و مجوز و دلار می‌گیرند، به دلمان نمی‌نشینند. ما عادت کرده‌ایم کسانی را دوست داشته باشیم که از اعتبار و نفوذشان برای گشودن گره مردم استفاده کنند نه گره خودشان. در روزگاری که رویای کارگران ما حقوق دو میلیون تومانی است، دیدن چنین مجوزها و چنین اتفاقاتی حال همه را دگرگون می‌کند.