فاطمه استیری: «فقط از امام زمان(عج) نمی شود انتقاد کرد.» این جمله را باید آیینه تفکرات و مشی سیاستمداری دانست که سال‌های سال است که با برچسب «اصولگرایی» نقد دولت‌های سازندگی، اصلاح‌طلب، اصولگرا و حال این روزها دولت اعتدال‌گرا را مشی و پیشه خود قرار داده است. سیاستمداری که به اذعان دوست و دشمن به نقد منصفانه، مصلحت‌گرایانه و کارشناسانه در پارلمان و خارج از پارلمان معروف است.
احمد توکلی، متولد 1330 بهشهر، از نخستین روزهای انقلاب به مناصب دولتی ورود کرد و با توجه به سوابق طولانی مبارزات شاهنشاهی با حکم رسمی آیت الله مهدوی کنی که ریاست کمیته انقلاب را برعهده داشت به ریاست کمیته انقلاب اسلامی زادگاهش منصوب شد تا اینگونه مسیر ورودش به سیاست و اولین پارلمان نظام جمهوری اسلامی باز شود. توکلی ماجرای کاندیدا شدنش برای مجلس را اینگونه روایت می‌کند« انتخابات مجلس که شد انقلابیون جلسهای گذاشتند تا مشخص کنند چه کسی نامزد شود و از چه کسی حمایت شود.جلسه که تمام شد نتیجه این شد که بروند پیش شهید سید عبدالکریم هاشمینژاد و از او بخواهند نامزد شود. اگر هم ایشان قبول نکرد، احمد توکلی نامزد شود. یک گروه سهنفرهای نزد آقای هاشمینژاد در مشهد رسید و موضوع را طرح کرد. ایشان هم گفته بود که تردید نکنید، احمد باید نامزد بشود. البته عدهای به واسطه سابقه انقلابی من و قاطعیتی که در روزهای بعد از انقلاب داشتم، تلاش کردند برای من رقیب بتراشند. دورقیب جدی داشتم؛ یکی دادستان شهر بود و دیگری نماینده مجاهدین خلق. او هم زندانی سیاسی بود ولی سرشناس و باعرضه نبود. به هر طریق بود، در انتخابات رأی اول را آوردم و وارد مجلس اول شدم.»
جوان ناشناخته و بیست و چند ساله مازندرانی مسیر ترقی را به سرعت طی کرد و در همان مجلس اول ژنرال بودن خود را به اثبات رساند و در ترکیب هیات رییسه مجلس قرار گرفت.
توکلی اما به مدت کوتاهی بعد از مجلس اول روانه نهاد دولت شد و سخنگویی دولت شهید رجایی را برعهده گرفت و بعدها در دولت میرحسین موسوی به عنوان وزیر کار به مجلس معرفی و رای اعتماد گرفت. اما ماجرای اختلافات سلیقه راست گراهای سنتی با دولت چپ گرای میرحسین موسوی دامان توکلی را نیز گرفت و او را تا استعفا پیش برد.
توکلی بعد از کنار گذاشتن سمت دولتی، قلم به دست گرفت و وجهه رسانه‌ای به خود گرفت و در تیم موسس روزنامه رسالت، آن را به اصلی‌ترین ارگان رسانه‌ای منتقد سیاست‌های دولت سازندگی و آیت الله هاشمی و بعدها دولت اصلاحات و سیدمحمد خاتمی تبدیل کرد.
نقد توکلی به روسای جمهور دولت‌های سازندگی و اصلاحات او را تا مرز کاندیدا شدن برای ریاست جمهوری و رقابت با آنها نیز پیش برد اما در هیچ یک از این انتخابات(دوره ششم و هشتم ریاست جمهری) موفقیتی به دست نیاورد.
مجلس هفتم اما زمانی دیگر برای رجعت او به خانه اولش در بهارستان و پوشیدن ردای سیاست بود. توکلی اینبار اما در قامت نماینده تهران وارد مجلس هفتمی شد که اکثریت آن در اختیار اصولگرایان بود. مجلسی که دولتی اصلاح طلب را همزمان با خود تجربه می‌کرد. توکلی آنجا نیز در کنار نمایندگانی چون عماد افروغ، سعید ابوطالب، محمد خوش چهره و دیگرانی از بدنه اصولگرایان به عنوان ژنرال‌های این طیف سیاسی وارد میدان نقد دولت اصلاح گرا شد. نقدهایی که مرز بین انصاف و افراط در آن به خوبی مشهود بود شاید از همین رو بود که زمانی به آنها اصولگرایان مستقل و زمانی دیگر اصولگرایان اصلاح طلب می گفتند.
توکلی که با اظهارنظرهای کارشناسی و تخصصی‌اش در حوزه اقتصاد همان روزها که به منبع موثقی در بین اقتصاددانان، سیاسیون و رسانه‌ها تبدیل شده بود با حکم غلامعلی حدادعادل به ریاست مرکز پژوهش‌های مجلس رسید تا مسیر حرکتی این مرکز تحت نظارت مجلس در ریل تخصصی بودن و ارائه نظرات و طرح های کارشناسی قرار گیرد.
مجالس هشتم و نهم نیز احمد توکلی را به عنوان نماینده مردم تهران به خود دید.
حکایت احمد توکلی و دولت‌های نهم و دهم و رییس آرادانی‌اش اما حکایت متفاوتی بود. دولتی که زمانی با حمایت اصولگرایانی چون توکلی بر سر کار آمد و در سال‌های اخر شدیدترین نقدها را از همان حامیانش شنید. شاید هنر محمود احمدی‌نژاد در این بود که بسیاری از حامیان خود را تبدیل به منتقدان سرسخت خود کرد. تفاوت توکلی با دیگر منتقدان اصولگرای احمدی نژاد اما در آن بود که هیچگاه از دایره اعتدال خارج نشد. مردی که در دهه چهارم حیات سیاسی اش کلمات را با طمانینه بر زبان می‌راند، سبک و سنگین می کند و هرجا که لازم باشد نوک پیکان انتقاداش را به دولت و هرجا لازم باشد به سوی هم طیفان خود در پارلمان می‌چرخاند.
توکلی در اواخر عمر دولت احمدی نژاد نیز در جایی که ضرورت حمایت و همراهی با دولت را می‌طلبید در خط اول قرار داشت و زمانی که هشدار و تذکر به دولت را ضروری می دید باز هم خط اول انتقادات بود.
انتقادات او از دولتی‌ها گرچه بیشتر درونمایه اقتصادی داشته است اما هشدارهای سیاسی را نیز هیچگاه فراموش نمی‌کند. آنگونه که زمانی شیوه اجرای قانون هدفمند کردن یارانه ها و تاخیرهای پی در پی دولت پیشین در ارائه لایحه بودحه را دستمایه نقد کرد و زمانی دیگر نسبت به جریان انحرافی شکل گرفته در اطراف رییس جمهور هشدار داد و حتی برای جلوگیری از قدرت گرفتن این جریان، حضور اصلاح طلبان در صحنه را ضروری شمرد.
سیاستمداری که او را اصولگرای واقعی می‌نامند، حال در روزهایی که دولتی از جنس اعتدال بر روی کار آمده باز هم همان احمد توکلی سال‌های پیشین است، مردی که تریبون مجلس را نه جایگاه اظهارات افراطی که محلی برای نقد منصفانه خود قرار داده است.
وی روز گذشته در نطق میان دستورش دیپلمات‌های مذاکره کننده را «وطن دوست» و «زحمت‌کش» خطاب کرد اما به آنها هشدار داد که در دامی که شرایط را برای بهره برداری طرف غربی مذاکره کننده قرار دهد نیفتد. « توجه کنید که اگر آنها بر شما مسلط شوند تمام قدرت عملی و تبلیغاتی شان را علیه شما به کار خواهند گرفت و آرزو می کنند که شما از ایمان دور شوید.»
وی که می گفت ما به عنوان مسئولان نظام نباید همه نظراتمان را علنی ابراز کنیم، نگرانی خود در مسیر اجرای توافقنامه ژنو را در لفافه و کوتاه عنوان کرد تا خود پایبند به همان مشی باشد که از دولتی‌ها انتظار داشت.
توکلی در نطق دیروز خود توصیه‌هایی منتقدانه خود را «برادرانه» به دولتی ها ارائه کرد، آنجا که از رییس دولت خواست در مسیر همراهی و افزایش روحیه همکاری با مجلس گام بردارد و وعده‌هایی به مردم ندهد که نیازمند اجماع و مصوبه مجلس است و تصمیم گیری آن در حیطه اختیارات دولت نیست.
او همچنین از اطرافیان دولت خواست که تنها به فکر خدمت صادقانه به مردم باشند و مطمئن باشند در این مسیر بدون اقدام انتخاباتی مردم در انتخابات آینده هم به آنها رای خواهند داد.
وی در زبان انتقاد از احمدی نژاد به روحانی نیز نهیب زد که در مسیر استبداد و اقتدارگرایی نیفتد« رییس جمهوری در سخنرانی دیگری فرمودند کارت زرد مجلس باعث نگرانی دولت نیست. یک زمانی کسی که معروف به اقتدارگرایی باشد این حرف را بزند تعجبی نیست از آقای روحانی تعجب است با اینکه مجلس وقتی درباره کارکرد یک وزیر قضاوت می کند و به او کارت زرد می دهد نشانه آن است که از عملکردش راضی نیست البته من به کارت زرد رای ندادم اما از این موضع راضی نیستم.»
مروری کوتاه بر همین موضع‌گیری‌های توکلی است که شاید بتوان به مانند صفارهرندی که روزی در وصف او نوشت«اصولگرا مثل توکلی» او را معیار و شاقول مناسبی برای پیرو مشی اصولگرا بودن معرفی کرد.
27202
نظر شما