آقای رییس جمهور! درباره ی گزینش ها می نویسم!

چند روزپیش محقق گزینش اداره ای به من به عنوان منبع مراجعه کرد و مانند همیشه سوالاتی کلیشه ای که همه می دانیم و نیازبه بازگویی نیست ،درباره ی یک مستخدم دولت پرسید،از نماز،پوشش،میزان حضور در راهپیمایی ها،حضور درنمازجمعه ،داشتن یا نداشتن ریش و...و من وقتی به افق و چشم انداز مترقی جمهوری اسلامی در سال 1400که رهبر انقلاب آن را تایید کرده، نگریستم و به گناهان و حتی علائق زندگی خودم فکرکردم،برای چندمین بار با ناراحتی از خود پرسیدم چرا قوانین و روش های کهنه رابازبینی و نو نمی کنیم؟
این را به عنوان فردی بی خبر از گزینش ها نمی نویسم،زیرا اولین مکان استخدام من هیات مرکزی گزینش وزارت آموزش و پرورش بوده است! کارم آموزش عمومی و تخصصی به کارکنان بود و زمانی که در بخش نظردهی مدتی را گذراندم 95درصد پرونده ها ی رد شده از نظر من مثبت بود در حالی که رای سایر همکاران برعکس بود.از ابتدا معلم باسواد ،فرهیخته و اندیشمند - علی رغم تفاوت در زندگی خصوصیش -را بر مقدس نماها و ریاکاران که ضربه زننده شدید به حیات انسانی است ،ترجیح می دادم،براصلاح قانون گزینش و منابع آن تاکید داشتم ،آن بانوی معلمی را ترجیح می دادم که صادقانه حرف می زد و مانتویی بود تا آن بانویی که چادر را مقطعی و مصلحتی برسر می کردو براین باور بودم که این پافشاری او بر اصرار به استخدام بعدها زیربنای هرچه تربیت صادقانه است را بر هم می زندودراین جا خطابم با مومنه های انتخاب کننده ی چادر یا واقعا مقید به حجاب با باور عمیق قلبی نیست،زیرااوهرجای دنیاکه باشدحجابش راحفظ می کند.اما هیچ گاه این باورها از سوی ناصحان جدی گرفته نشد،چون تفکر غالب استانداردسازی انسان ارزشی به هرشکل ممکن ولو با ریاکاری بود و اکنون نیز نمی شود،خود من بارها برای پذیرش افراد رد شده و دست به آسمان و زمین بلندکرده، به مقتضای فرونپاشیدن یک زندگی و یا سامان گرفتن یک زندگی، بر چادری بودن ،یا ریش گذاشتن و دانستن قواعد نماز جمعه به داوطلبان تاکید می کردم و چرا باید این گونه می بود و یا باشد؟این مشکل نظام اداری است(همان تفاوت زندگی اداری و خصوصی ما ،که شما دردانشگاه تهران گفتید).در جریان تحول ،تغییر ، توسعه و جذب نیروی انسانی دیگر نمی توانید از ریش ،لباس ، نوع موسیقی، حجاب و نمازجمعه ی طرف سوال کنید.یادمان باشدهمه ی ما نفس اماره داریم و نفس اماره نمی تواند ملاک سلامتی و نیک نفسی را برای کسی تایید کند.لکن گروهی به عنوان روانشناس ،جامعه شناس و معلم موثق و باسابقه به شکل نسبی می توانند.همیشه معتقد بوده ام که استخدام معلمان و هرنوع گزینش باید در کمیسیونی تخصصی برای کارامدی فنی و سواد او انجام شود و در بخش عقیده، پایبندی او به اموال عمومی و امضا و تایید اوبر عهدنامه امام علی(ع)به مالک اشتر ملاک کفایت کند تا در آینده از دست درازی به اموال عمومی پرهیز کند و فساد را ایجاد نکند وگسترش ندهد.تا کنون ارزیابی داشته ایم که اگر این نوع گزینش پاسخ می داد این همه فساد اداری ومالی از کجا می آید؟یک نکته ی بسیار مهم در حیات اداری کشور ما که مرتبط با همین مساله است خود روند استخدام است.می دانید که مردم تبعیض،رابطه و پارتی بازی در استخدام را می بینند،برخی ناشی از شفاف نبودن و پنهان کاری این روند و بخشی هم فساد واقعی است.اگر شما بتوانید با کمک برنامه ریزان اداری ،نوعی سیستم استخدام شفاف و بدون فساد و رابطه بازی و اعمال نفوذ را در طول خدمت خودبه عنوان زیربنا پایه ریزی کنید بالاترین خدمت را به بخش اداری کشور و به نفع رضایتمندی مردم انجام داده و باقیه ی صالحه برای شماست .ضمنا اگر به جذب ایرانیان به عنوان سرمایه های فکری می اندیشید ،این روش ها که اصلا پاسخ نمی دهدوهمان روندفرار مغزها ادامه می یابد ،لذا شما به عنوان رییس هیات عالی گزینش مسئولید و باید با به کارگیری نخبگان تعلیم و تربیت و کارشناسان دانشگاهی علم مدیریت تحولی ساختاری در بحث صلاحیت استخدام و روش های مرسوم تحقیق و مصاحبه و نظردهی ایجاد کنیدو به چندگانگی های سلیقه ای و این نوع پرسش های واحد ،به ویژه در موسسات و وزارتخانه های کاملا تخصصی که بیشتر به تخصص فردی نیاز هست، پایان دهید،شما به عنوان یک روحانی می دانید حتی شرایط احکام و فتواهای درباره ی مسائل شرعی از سوی مراجع درباره ی یک موضوع واحد به گونه ای است که نمی توان آن را حجت شرعی آن هم برای رقم زدن به سرنوشت فردی قرارداد.به نحوه ی کار فعلی -که زمانی آنقدر افراطی بودکه فریاد امام خمینی را هم درآوردو تا حدی اندک اصلاح شد-و فرم ها و سوالات کلیشه ای پایان دهید،هیچ عقل سالمی منکر گزینش نیروی انسانی سالم و با وجدان در ادارات نیست،لکن گزینشی که صحیح و نزدیک به معیارهای عقلانی و علمی باشدومتفاوت با وضع فعلی و شما نیک می دانیدکه برای تمدن سازی به آزادی اندیشه ی انسان ها و سواد و تفکرشان برای بروز خلاقیت هایشان نیاز داریم ،نه پذیرش و اشاعه ی ریاکاری هایی که اکثریت جوانان دیگر این رفتارها برایشان پذیرفتنی نیست.دنیا می گردد و نو می شود،ما با آیین نامه هایمان هنوز بر مدار سابقیم... 

(این یادداشت برای تصحیح احتمالی اشتباه من در تحلیل یا نتیجه گیری باز است، تعصبی ندارم و اگر منتقدانی داردبا آرامش پذیرای خواندن نظرها هستم.)