دکتر تام فاوست معتقد است، افراد پیشرو - آینده نگر بیشتر به نشستن روی صندلی‌های جلوی طبقه بالای اتوبوس علاقه‌مند هستند. افراد مستقل - آزاد اندیش صندلی‌های قسمت میانی را انتخاب می‌کنند و ذهن‌های سرکش به سرعت به سمت انتهای اتوبوس می‌روند.
او پس از مشاهده رفتارهای افراد مختلف در سفر یک‌ساعته بین بولتون و منچستر به وسیله اتوبوس‌های دوطبقه به این نتایج دست یافته است.
شاید نتایج تحقیق او نشان بدهد، شرکت‌هایی که برای استخدام نیروی انسانی کارا به تست‌های روانشناسی متوسل می‌شوند، فقط منابع و وقتشان را هدر داده‌اند.
دکتر فاوست می‌گوید: « تمام چیزی که آنها نیاز دارند، توجه به حمل و نقل عمومی است.»
او که مدرس کلاس‌های استقامت روحی است؛ و در آموزش ورزشکاران برای حضور در رقابت‌های المپیک نیز همکاری داشته، اضافه می‌کند: « شاید اینکه یک فعالیت عادی روزمره مثل سوار شدن به اتوبوس و انتخاب یک صندلی برای نشستن، بتواند چهره شخصیتی افراد را به وضوح نشان بدهد، برای عامه مردم کمی عجیب به نظر برسد؛ ولی در واقع از افراد بسته به محلی که برای نشستن انتخاب می‌کنند، می‌توان الگو‌های رفتاری کاملا مشخصی را انتظار داشت.»
مسافران اتوبوس‌های دو طبقه شهری از دیدگاه دکتر فاوست به هفت گروه مختلف تقسیم می‌شوند.
بین کسانی که از پله‌ها بالا می‌روند، افراد آینده‌نگر - پیشرو، قسمت جلوی اتوبوس می‌نشینند؛ انتهای اتوبوس را افرادی با تیپ شخصیتی سرکش برای دور ماندن از انظار انتخاب می‌کنند؛ آزاد اندیش ها - ذهن‌های مستقل هم که اغلب جوان تا میانسال هستند و بیشتر به خواندن روزنامه یا شنیدن آهنگ های مورد علاقه شان مشغولند، قسمت‌های میانی اتوبوس را برای نشستن ترجیح می‌دهند.
طبقه پایین اتوبوس را در قسمت جلو افرادی با روابط اجتماعی خوب انتخاب می‌کنند، البته نه به خوبی کسانی که در قسمت میانی نشسته‌اند و از استعداد خاصی در برقراری ارتباطات اجتماعی برخوردارند؛ صندلی‌های قسمت انتهایی نیز توسط افراد ریسک‌پذیری اشغال می‌شوند که می‌خواهند با نشستن روی صندلی‌های بلندتر، احساس قدرت و اهمیت بیشتری بکنند.
گروه آخر به انتخاب اهمیتی نمی‌دهند، آنها می‌توانند با همه قسمت‌ها و صندلی‌ها خودشان را سازگار کنند و می‌شود آنها را دم‌دمی مزاج نامید.
دکتر فاوست روی انتخاب‌های این افراد در اتوبوس‌های ساده درون شهری مطالعه‌ای نکرده است. او می‌گوید : « این یک تحقیق مشاهده‌ای است. ما حرکات دست و صورت افراد، اشارات آنها و برخوردشان با دیگران را مورد بررسی قرار دادیم تا ببینیم اجتماعی و معاشرتی هستند، گوشه‌گیر محسوب می‌شوند یا رفتارهای ضد اجتماعی بروز می‌دهند.»
سالهاست که اتوبوس‌ها به عنوان ابزاری برای مطالعات اجتماعی در نظر گرفته شده‌اند و فقط وسیله حمل و نقل به شمار نمی‌آیند.
والتر بگهوت، روزنامه نگار و ویراستار ارشد روزنامه اکونومیست در قرن نوزدهم یکی از این افراد است، او با عبارت « مردی با سر طاس که عقب اتوبوس‌های خیابان کلافام نشسته » ساکنان عادی لندن را توصیف کرده است.
این عبارت بعد‌ها در دعاوی حقوقی برای فرد موجه باهوشی که خطایی را مرتکب شده بود به کار می رفت تا او را همانند فردی هیپنوتیزم شده، ناچار نشان دهد.
اما اتوبوس‌های دوطبقه هنوز هم محبوب هستند، آنقدر که ابراز دلتنگی برای آنها در مبارزات انتخاباتی و تعهد به بازگرداندن‌شان به شکل مدرن توسط بوریس جانسون، رسیدن به مقام شهردار لندن را برای او ساده‌تر کرد.
تلگراف، 4 ژانویه 2009 - ترجمه: محبوبه عمیدی
نظر شما