هنوز یک روز از گروگان گرفته شدن پنج مرزبان ایرانی به دست گروهک تروریستی «جیش‌العدل» در مرزهای شرقی کشورمان نگذشته بود که انبوه حمایت‌های مردمی به طرق مختلف به کمک مسئولان آمد تا روند آزادسازی این پنج سرباز بی گناه وطن تسریع شود و بتوانند در آستانه سال جدید به آغوش خانواده‌هایشان بازگردند.
این موج حمایت‌های مردمی، جلوه‌ای از همنوع‌دوستی مردم کشورمان را متجلی و بارقه‌ای از امید را برای آزادی هر چه سریع‌تر این مرزبانان فراهم کرد، اما این حمایت‌ها دیری نپایید . ماجرا آنجا قابل تأمل شد که هفته گذشته شماری از هنرمندان مطرح کشورمان در هماهنگی‌هایی که با نماینده سازمان ملل متحد در ایران به عمل آورده بودند، اقدام به راه‌اندازی سایتی برای جمع‌آوری یک میلیون امضای اینترنتی برای درخواست از سازمان ملل متحد در ورود به این موضوع و حل هر چه سریع‌تر آن کردند اما با وجود تلاش‌های بسیار این هنرمندان و حتی اعلام رسمی این مسأله در برنامه تلویزیونی 90 که بیننده‌های چند میلیونی دارد، شمار امضاهای ذیل این درخواست تا روز پنجشنبه -آخرین مهلت برای ثبت امضاهای الکترونیک- تنها به حدود 200 هزار عدد رسید و جای تأسف بسیار باقی گذاشت. حال سؤال این است چرا به دعوت مهمی که می‌توانست نقش مؤثری در روند آزادسازی جوانان کشورمان از چنگ آن گروهک تروریستی داشته باشد، پاسخ قابل اعتنایی داده نشد؟در حالی که به دفعات و در موارد نه چندان مهمی همچون رأی‌‌گیری برای انتخاب بازیکن محبوب فوتبال یا ورزشکار سال وزنه‌برداری، همواره شاهد حضور پررنگ هموطنانمان بوده‌ایم. علت چیست و به راستی ما را چه می‌شود؟!
17302
نظر شما