اینکه در ماجرای اسارت آنها و طولانی شدن این اسارت چه کسانی مقصرند،اینکه نهاد های مسئول چه کردند،اینکه افکار عمومی در این موضوع چگونه شکل گرفت و اینکه رسانه های ما در این مسئله چه عملکردی داشتند،حتما باید در فرصت مناسب و به طور دقیق بررسی شود.
اما الان مسئله مهم استقبال از آنهاست.در میان همه مطالب منتشر شده در شبکه های اجتماعی و پیامک هایی که مردم درباره این موضوع فرستادند،شوخی قابل تاملی هم بود:« وقتی آزاد بشن،براشون اضافه خدمت می زنن» !
مثل بیشتر موارد مشابه،در این شوخی هم نکته ظریفی هست؛چگونه از این 4 مرزبان استقبال کنیم؟
آیا حجم فشار هایی که خانواده این عزیزان در مدت اسارت آنها تحمل کرده اند قابل محاسبه است؟ آیا می توانیم حال خانواده مرزبانی که قرار است پیکر فرزندشان را تحویل بگیرند درک کنیم؟
واقعیت این است که آنها الان فرزند همه ملت ایران هستند و همه مردمی که در این مدت دل نگران شان بوده اند در کنار خانواده آنها منتظر بازگشت شان هستند.آیا برای چنین رویداد مهمی برنامه ریزی کرده ایم ؟
در آخرین مورد مشابه ، سال 1377 وقتی دو آزاده سرافراز ایرانی بعد از سال ها به وطن برگشتند،- جز برنامه های کلیشه ای صدا و سیما - ما تقریبا هیچ کاری نکردیم. از خلبان سرافراز لشکری که 10 سال بعدش هم به شهادت رسید در یک مراسم معمولی در نقطه صفر مرزی استقبال شد و دیگر هیچ!
این فرصت را نباید بسوزانیم. برگزاری یک مراسم استقبال با شکوه هم حق خانواده آنها و ملت ایران و هم وظیفه همه ماست.ضمن اینکه یک نمایش بزرگ در استقبال از آنها می تواند پاسخ محکمی از سویی ایران به تروریست ها تلقی شود.
افکار عمومی آمادگی مشارکت کامل در این جشن را دارد،اگر آنهایی که باید کاری بکنند خواب شان نبرد.این روزهای 4 مرزبان آزاد شده برای مردم ایران حتما از فوتبالیست هایی که برای شان در ورزشگاه آزدی جشن گرفتیم دوست داشتنی تر هستند.
نظر شما