شما می توانید آن چه را که می گویم به خیلی از وقایع تاریخی و به ویژه تاریخ انقلاب اسلامی تعمیم دهید اما من مشخصا دارم درباره شهید آوینی سخن می گویم و بیستم فروردین که سالروز شهادت اوست. سال به سال از تعداد دوستان و یاران و حتی اعضای خانواده آوینی که از او سخن می گفتند کاسته می شود و در عوض به لشگری که حتی یک بار هم او را ندیده بودند و حالا خاطرات سوزناک و رمانتیک از او تعریف می کنند افزوده می شود. تا یکی دو سال پیش مشکل کسانی بودند که در زمان حیات آقا مرتضی با او مشکل داشتند و حالا می خواستند با وارونه نشان دادن حقیقت خودرا دوست او جا بزنند. حال و روز آن دوستان تا حدودی قابل درک بود. می گفتیم جوان بودند و جهالت کردند و پس از شهادت آوینی دچار عذاب وجدان شده اند ولی با این دوستان که خیلی دیر رسیده اند و خیلی زود هم می خواهند بارشان را بار کنند و بروند چه باید کرد؟ واقعا نمی دانم حال و روز خانم امینی و سید محمد آوینی و حسین معززی نیا با شنیدن این دروغ های مهوع و تاریخ سازی های کاسب کارانه چه گونه می شود. فقط می توانم برای آن ها صبری جمیل آرزو کنم. صبری که بتوان در پناه آن این همه شعبده کاسب کارانه را دید و از پای در نیامد.
نظر شما