برای آنها که از سرگذشت دانشگاه آزاد اسلامی خبر دارند شاید تکراری باشد گفتن اینکه چگونه در زمستان سال 90 عده‌ای با فشار بولدوزرهای رسانه‌ای و لابی‌های پشت پرده، بزرگ‌ترین دانشگاه حضوری جهان را به قول آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی «غصب» کردند. درنهایت، پیروزی اعتدال‌گرایان باعث شد جریان تمامیت‌خواه نیز کار خود را در دانشگاه آزاد اسلامی و البته سایر دانشگاه‌های کشور پایان‌یافته تلقی کند؛ هرچند خروج آنها نیز بی‌هزینه و چالش نبود.
بررسی اینکه در دوران 18 ماهه غصب دانشگاه آزاد اسلامی چه گذشت و چه شد هدف ما نیست؛ لیکن برای آنها که امروز خود را دلواپس این نهاد آکادمیک نشان می‌دهند باید یک پرسش اساسی مطرح کرد؛ اینکه در آن روزها چه می‌کردید و چرا اصولا دلواپسی شما تحت هیچ شرایطی عود نمی‌کرد؟ مگر نه اینکه دلواپسان امروز ادعای دغدغه امام(ره)، انقلاب، رهبری معظم انقلاب، بیت‌المال و توسعه را دارند؟ پس در دورانی که در همان دانشگاه آزاد اسلامی در پی سوءمدیریت‌ها، بی‌تدبیری‌ها و بی‌اعتقادی‌ها، نوع نگاه‌ها به همه عناصر فوق توام با تردید شده بود، علت بی‌تفاوتی‌ها چه بود؟دانشگاه آزاد اسلامی را به‌عنوان شجره طیبه انقلاب اسلامی با همه ضعف‌ها و انتقادهایی که به مدیریت نخست آن وارد بود، غصب کردند و چه اندیشه‌های خیالی که به افکار عمومی تزریق نمی‌کردند؛ اما پرونده اعمالشان و آنچه از خود به جای گذاشتند چیزی نبود که ادعا می‌کردند.
...دلواپسان امروز دانشگاه آزاد اسلامی آن روزها که به شیوه سه برادری بر مسند امور آموزش عالی کشور نشسته بودند و حتی صدای رئیس دولت سابق و هم‌جنس خودشان درآمده بود و از سبک اداره دانشگاه آزاد اسلامی شاکی شد، مهر سکوت بر لب زدند و دم نزدند. حتی هنگام منتشر شدن نامه 24 بندی بازرس ویژه رئیس دولت دهم درباره عملکردشان هم سکوت کردند ...
برای هر انتصاب رئیس دانشگاه آزاد اسلامی دلواپس می‌شوند؛ اما فراموش می‌کنند روزهایی را که دلواپس انتخاب مدیرانی با مدرک لیسانس و فوق‌لیسانس برای اداره واحدهای دانشگاهی با چند ده‌هزار دانشجو نبودند. فراموش کرده‌اند که هزینه سفرهایشان به شهرهای ژنو و... از جیب و شهریه همین دانشجویان بینوا پرداخت می‌شد؛ لیکن سکوت رضایت‌بخشی حاکم بود و عجیب اینکه هیچکدام‌شان دلواپس نبودند. آنها حالا که با اراده مردم از صندلی لرزان قدرت به پایین پرتاب شده‌اند و جای آنها مدیرانی از جنس مبارزه، انقلاب، جنگ، امانتداری، مشروعیت و مقبولیت به صحنه آمده‌اند، دلواپس‌اند. دلواپس اینکه مبادا مشت بسته آنها نزد مردم و مقامات عالی نظام باز شود و سیه‌روی شوند. دلواپس اینکه دانشگاه آزاد اسلامی بدرخشد و روزهای سیاه مدیریت آنها بیش از پیش بر همگان روشن شود.
17302
