«آبرنگ» برنامه‌ای است که طبق مد این روزهای حاکم در تلویزیون متمرکز بر فرستادن پیامک لطیفه توسط مردم عادی و کوچه و خیابان ساخته شده و البته در کنار آن یک مجری به اصطلاح بامزه و خندان را به میان مردم می‌فرستد تا با آنها شوخی‌های سطحی کند یا با طرح سؤالات بی سر و ته و به اصطلاح سرکاری شعور مردم را زیر سؤال ببرد. این مسئله نیز خود در کم کردن هزینه‌ها ریشه دارد. تهیه‌کننده برنامه که همه تجربه‌اش فعالیت به عنوان مشاور رسانه‌ای پروژه‌های تلویزیونی بوده(!) می‌خواسته با حداقل هزینه، برنامه‌ای برای مخاطبان بسازد تا پول خوبی دست خودش را بگیرد و برای همین تنها بخش اندکی از بودجه را صرف تولید «آبرنگ» کرده!
در «آبرنگ» بهنوش بختیاری میکروفن به دست روانه کوچه و بازار می‌شود و تلاش می‌کند با ایجاد صمیمیتی تصنعی و کاذب در کنار مردم در سبزی‌فروشی و بقالی بایستد تا آنها با دوربین موبایل‌‌هایشان با او عکس یادگاری بگیرند! آیا سطح یک برنامه تلویزیونی را آنقدر باید پایین آورد که در آن شاهد عکس یادگاری گرفتن مجری به ظاهر خاکی و درویش مسلک (! ) با مردم باشیم. این خوب نیست ساعتی از یک شبکه تلویزیونی با خنده‌های سطحی بازیگری پر شود که به نظر می‌رسد علاقه عجیبی به نماهای کلوزآپ دارد و با تهیه لنزهای رنگی برای چشمانش و آرایش غلیظ و بوتاکس چهره‌اش، مدام برای مردم رخ‌نمایی و طنازی می‌کند.
آیا بردن دوربین فیلمبرداری تا درون‌بینی یک مجری زن یک سوء‌استفاده غیراخلاقی برای جلب توجه مخاطب نیست؟!
17302
نظر شما