درسی که فوتبال به نویسنده و فیلسوف بزرگ قرن بیستم داد

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین،شاید اگر سل امان می‌داد حالا آلبر کامو در کنار همه افتخاراتی که در طول زندگی‌اش به دست آورد، سابقه حضور در تیم‌های مطرح فرانسه را هم داشت. 

مردی که از فوتبال برای زندگی‌اش درس گرفته بود و می‌گفت: «خیلی زود یاد گرفتم که توپ هیچ‌گاه از طرفی که فکر می‌کنید نمی‌آید و این درس، در زندگی‌ام - به خصوص در پاریس که هیچ‌کس با دیگری رو راست نیست - خیلی به دردم خورد.»

این برنده جایزه نوبل، فوتبال را در سال‌های جوانی و در دبیرستان آغاز کرد و دروازه‌بان تیمش بود اما در نهایت به خاطر شروع نشانه‌های بیماری سل مجبور شد از آن دست بکشد.

عشق او به فوتبال به حدی بود که گفته می‌شود در پاسخ به پرسش یکی از دوستانش که از او پرسیده بود میان فوتبال و تئاتر کدام را انتخاب می‌کند بی‌درنگ گفته بود فوتبال.

در این عکس آلبر کامو در تیم فوتبالRUA در ردیف نشسته نفر سوم از سمت چپ است. 

برای کامو فوتبال تنها یک ورزش ساده نبود. فوتبال برای او آموزش اخلاق بود. ارزش‌هایی مثل هوای رفاقت‌ها را داشتن و احترام گذاشتن به شجاعت و انصاف. در دنیایی که به نظر کامو سیاستمداران می‌کوشند مسائل را از آنچه که هست پیچیده‌تر نشان دهند تا در نهایت مردم به اهداف آنها متمایل شوند، اخلاق و ارزش‌های ساده زمین فوتبال مجال و فرصت خوبی برای آدم‌هاست. کامو ترجیح می‌داد مردم به اخلاقیات ساده زمین فوتبال نگاه کنند تا به سیاستمداران و فیلسوفان.

در سال‌های پایانی عمرش وقتی از او پرسیدند که احساست نسبت به فوتبال چیست؟ گفت: ««احساساتی می‌شوم... پس از سال‌ها که جهان نمایش‌های زیادی را پیش رویم گذاشت، آنچه را از اخلاق و تعهدات اخلاقی آموختم مدیون ورزش هستم...چقدر تیم خودم را دوست داشتم. به خاطر شادی پس از پیروزی، آن‌گاه که با خستگی پس از تلاش در هم می‌آمیزد... چقدر بی‌نظیر! و همچنین به خاطر میل احمقانهٔ گریستن در شب‌های شکست...»

57۲۴۴